Dat is een citaat van David Sedaris.
Ik neem afscheid van de Wolkerstuin en de parallelle wereld van het boek van mij en Mireille.
Afscheid ook van het eindeloze heen en weer fietsen tussen huis en tuin, al die ritjes langs de Amstel, eerst nog total verlaten en pandemie-achtig, nu een soort pretpark van boten en zonnende mensen, gisteren hoorde ik voor het eerst ook weer lachgas sissen.
Afscheid van Wouter, zo’n dood is een heel gedoe. Ik praat met nieuwe mensen over hem, kijk met nieuwe ogen.
Afscheid van de vijfde klas, volgend jaar gaat de laatste op voor eindexamen, nu feest ze erop los.
En er is meer. Ik ben nog aan het vallen.
