Lockdown versus Anna: intermission

Met het weer opengaan van de Bijenkorf is alles veranderd. 

De Nieuwendijk, Kalverstraat en Rokin zijn geen spookstraten meer. Er lopen nu weer mensen met tasjes van de Primark enzovoort. Ook nogal wat toeristen zijn uit hun holen gekropen, veel Engelsen en Italianen.

As good as its gets

De stoepen in de Haarlemmerstraat zijn een meter breed. De enige manier waarop je de meter afstand die de WHO voorschrijft zou kunnen handhaven is door de straat eenrichtingsverkeer te maken, of desnoods links de ene kant op lopen en rechts de andere. Dat gebeurt niet, dus alleen al voor de bakker riskeer ik of besmetting of een verkeersongeluk (want weer drukte), er is niet echt een tussenoplossing dus ik stort me erin.
Gisteren werd ik wakker van een geluid dat ik heel lang niet meer had gehoord: spelende kinderen op weg naar school.
Ik durf ook weer in de trein. J moest werken in Vlissingen en ik reed naar hem toe. We sliepen in een hotel en aten take away food op het eindeloze strand (Zeeland: 3 mensen op de intensive care). Ik trok in de trein wel mijn ‘echt noodzakelijk’ gezicht.
Vandaag heb ik een afspraak bij de kapper en mijn zus kwam maandag triomfantelijk binnen met kaartjes voor het Concertgebouw: in juni gaan wij samen naar een concertante West Side Story, mooie jurkjes aan en alles.
En de superbonus. Mijn schrijfcoach zegt: ‘Dankzij deze pressure cooker heb je een ontzettend grote stap gemaakt in je boek.’ 

As good as it gets. Dat zit steeds in mijn hoofd. Gezien de omstandigheden kon mijn leven op dit moment niet beter. Er valt ook een totaal ander verhaal te vertellen – dat zijn die ‘omstandigheden’ – maar nu even niet. As good as it gets. Knock on wood.