Denk je nog veel aan haar?’ vraagt mijn moeder in een van haar meer opmerkzame momenten. ‘Nee? Dat dacht ik wel.’
Ruimt twintig jaar is grootje nu dood en vandaag eten we aardbeien voor haar verjaardag. Dat doen mijn moeder en ik al jaren, mijn moeder is er zelf mee begonnen. Nu weet ik zeker dat zij de hele dag gaan seconde aan grootje heeft gedacht. Eerlijk gezegd was het mij ook bijna ontschoten.
Klaar
Hoe lang duurt vergeten? Uiteraard hangt het ervan af om wie het gaat. Een kind dat te vroeg een ouder verliest, een moeder een kind – dat knaagt voor altijd lange holle tunnels door je ziel.
Maar iemand die oud is en klaar met haar leven?
Volgende vraag: wanneer is een leven klaar?
Als ik rondkijk in het tehuis van mijn moeder zie ik veel mensen lol hebben aan de eettafel of mensen die tevreden zitten spinnen als poezen in de zon. Ik zie ook mensen die eruit zien alsof ze er heel erg klaar mee zijn, ik zie lichamen die alleen nog maar met de grootst mogelijke moeite overeind blijven, ik zie gezichten die helemaal leeg zijn.
‘Wat zijn er ineens veel nieuwe mensen in je eetzaal,’ zeg ik.
‘Ja, er gaan hier natuurlijk voortdurend mensen dood,’ zegt mijn moeder monter.
Maar die seniele druktemaker van 102… die man die de hele tijd voorover valt… die vrouw die nonstop huilt met en zonder tranen… die zitten er allemaal nog.
En mijn moeder ook.
“Kijk mam, aardbeien. Voor grootje. Weet je nog hoe we altijd in haar tuin in het bos zaten op 1 juni? Met schalen en schalen vol?’
‘Ach ja.’ Ze propt hardhandig een handje aardbeien in haar tas en ineens denk ik: is zij nu ouder dan grootje toen?
