Gisteren ging er weer een glas sinaasappelsap over de bank.
Ik heb inmiddels uitgevonden dat je dan de hele bank moet soppen met azijnwater, dat je dan geen kringen krijgt. Niet dat die bank daar mooier van wordt.
Strijd tegen de poezenharen
Het was zo’n dag want ook het Internetkastje ging op zwart. De stofzuiger zuigt steeds slomer. En de wasmachine heeft uit zichzelf bedacht dat waterbesparing een belangrijk ding is in deze tijd. Heel slim, maar het komt de frisse wasgoedgeur niet bepaald ten goede.
Er wordt hard geleefd in dit huis. Krassen op de houten vloer, stukjes van het Andalusische servies, ook de strijd tegen de poezenharen ben ik glorieus aan het verliezen. Ik snap ook wel dat dit het echte leven is -en hoe intens droevig zou het zijn als er nooit iemand op mijn bank zou gaan zitten om sinaasappelsap (of koffie, of wijn) te drinken.
Maar het gaat zo snel! Net een soufflé die je trots uit de oven haalt – op weg naar de tafel begint hij al in te zakken. ‘Kom eten, nu, snel, snel!’ En weg is ie – een platte pannenkoek. Ik woon hier voor mijn gevoel nog maar net en het huis is al uitgewoond aan het raken. Heel onverbiddelijk en onomkeerbaar.
En dat terwijl alles wat nieuw is zo heerlijk is. Babyhuidjes, babyadem, het onbeschreven blad van eerste liefdes, nieuwe huizen en banken. Dat alles nog moet beginnen en je er niet warrelig middenin zit met sinaasappelsapkringen.
