Dochter, luidkeels en dramatisch vanaf de bank: ‘Door die schimpige woorden, die ik zonder verdienen heb moeten lijden: hoere, scheuke ende teve…’
Het is voor dramales op school en het is Mariken van Nimwegen in oud Nederlands.
Ik word er zo blij van.
Belatafeld
Schimpige woorden! Het blijft uren in mijn hoofd zingen. Wanneer zeggen we dat nog? Net als toen iemand me laatst schreef: ‘Zijn ze nu helemaal belatafeld!’ Ook zo’n heerlijk knisperend oud woord dat ik te lang niet had gehoord.
Het luistert nauw. Blaaskaak is gewoon verouderd maar deemoed en vergezellen doen iets lichts in mijn brein. Donderjagen, verdonkeremanen, doerak ook. En een naakt lichaam is altijd mooier dan een bloot lichaam.
Ik denk nog steeds aan de schimpige woorden als ik later die dag in de trein zit. Twee meisjes van mijn dochters leeftijd hebben zonder het te beseffen het hoogste woord in de coupé. Gewone Amsterdamse chicks en ze hebben over een foute jongen. In straattaal, en hoe ik ook mijn best doe, ik versta het niet. De intonatie, de klank, alles is anders, eerder een lied of een rap. En toch Nederlands. Het is prachtig. Nee, ik ga hier geen woorden herhalen. Eén keer slechts heb ik me bezondigd aan straattaal in een boek. Loeloe schreef ik. Onmiddellijk kreeg ik een berichtje van een lezeres. Of ik soms loesoe bedoelde, dronken. Ja dus.
‘Fakka is zeker fuck’? vraag ik later toch aan mijn dochter die dus op één dag oud Nederlands en nieuw Nederlands kan spreken. Maar nee, fakka is dan weer ‘Hoe gaat het?’
