Ik wilde zo graag poëzie in hun jonge hoofdjes zaaien. Een lofrede houden op het onbenoembare, ik wilde ze in vervoering brengen en met hen al die kinderen die ze zouden gaan lesgeven.
Voor De Schoolschrijver was ik met een aantal collega’s op de pedagogische academie. De kinderboekenweek begint bijna en de hele dag stond lezen en creatief schrijven centraal.
Hersenhelft
Jong waren ze, eerstejaars, en ook opvallend wit, geen hoofddoekje te bekennen.
Pabo-studenten zijn mijn lievelings. Omdat achter hen eindeloos veel klassen staan van kinderen die zij nog gaan lesgeven. Ik kom vaak genoeg op scholen om te weten hoe idioot zwaar het is en hoe leraren soms de belangrijkste dingen ‘vergeten’, zoals voorlezen, fantasie, alles wat de rechter hersenhelft activeert. Maar studenten weten goddank nog amper hoeveel stress hen te wachten staat, die zijn nog ontvankelijk voor hoe belangrijk een leraar kan zijn – en dat is niet omdat hij of zij zo goed breuken kan uitleggen (al is dat mooi meegenomen).
Dus ik liet ze schrijven, rare, ontregelende opdrachten, en ik praatte en praatte… over Astrid Lindgren, Gideon Samson, Paul Biegel en Annie MG Schmidt, totdat ik mijn eigen stem niet meer kon horen en ze echt wel heel glazig begonnen te kijken na zo’n lange dag vol peptalk en inspiratie.
‘Hoe gaan jullie hier weg?’ vroeg ik. ‘Wat gaan jullie nu doen in jullie stageklassen?’
‘Ik heb niks met boeken,’ begon nummer één. ‘En met schrijven al helemaal niets,’ vulde nummer twee aan. ‘Ik lees zelf nooit,’ zei nummer drie eerlijk. ‘Wie is eigenlijk die Annie MG Schmidt?’ vroeg een ander argeloos.
Maar ze gingen het proberen, dat dan weer wel.
En dit was de lunch:
Één reactie op “Long and winding road”
Schokkend, die reacties!