Cinderella zei nee

‘Echt? Tjee,’ zegt mijn vriendin Jowi. Ik heb net haar fantastische aanbod afgeslagen.

Het betreft het kinderboekenbal, een van de hoogtepunten van het schrijversleven. Het moment waar je al je collega’s in één worp tegenkomt. Waar prijzen vallen, waar het kleine beetje glamour dat aan ons beroep kleeft oplicht als een wit hempje in blacklight.

Kinderboekenbal

Kaartjes voor het kinderboekenbal zijn lastig te krijgen, het moet via je uitgever. Maar als je al tijden bijna niks meer schrijft voor kinderen op de basisschool, val je buiten de boot. Jaar in jaar uit heb ik altijd net op de valreep toch een felbegeerd ticket weten te bemachtigen. In Spanje kon ik wekenlang uitzien naar Het Bal, Assepoester was er niks bij, vol voorpret zat ik in het vliegtuig.
En nu kreeg ik zomaar voor het bal aanstaande dinsdag een kaart van Jowi, zonder moeilijke lobby.
Ik sliep er een nacht over, toen gaf ik de kaart terug.
Omdat ik niet meer voor kinderen onder de twaalf schrijf .
Omdat ik voor het eerst sinds tien jaar een lege kinderboekenweek heb.
Omdat mijn leven zonder dat nu barstensvol is en ik van afspraak naar afspraak ren.
Klopt allemaal – toch is het nog steeds een heerlijk feestje met de tofste collega’s.
Maar er is iets anders, dinsdag is de dag van het dinsdagdiner.

Elke week, nu al zeker anderhalf jaar, hou ik op dinsdag open huis voor alle kinderen, hun vrienden en aanplakdochters, dan zit mijn tafel barstensvol. Het is vaak het enige moment van de week dat de drie dochters samen zijn. Totdat er weer eentje op reis gaat natuurlijk, er zijn alweer diverse tickets geboekt. Marokko, Spanje, een open ticket Thailand zelfs. Iedereen zou het snappen als ik ook eens verstek zou laten gaan.
Dat doe ik lekker niet.