De stressparadox

‘Vitamine D,’ zegt mijn vriendin Jowi. ‘Een toverdrug.’

We zitten in een gestolen uurtje koffie te drinken en ze heeft me net het geheim onthuld van haar stralende uiterlijk – terwijl ze het toch minstens zo druk heeft als ik.

Ruimteschip

Vier keer per week vaar ik naar mijn werk in het ruimteschip, het mooiste kantoor van Amsterdam. En dan is er natuurljk nog al het lesgeven, aan kinderen en grote mensen. Het schrijven zelf. Plus iedereen om mij heen die jarig is of trouwt.
Ik betaal de Amsterdamse huur en alles wat ik doe gaat goed, in een flow. Maar ik ben geen dertig meer, dat voel ik wel. ‘Ik ben superwoman niet,’ zei ik laatst tegen mijn vieze keuken. Dat hoorde de oudste dochter. ‘Maar eigenlijk ben je dat wel.’
Mijn lichaam zegt iets anders. Rare uitslag, slappe benen, steeds in slaap vallen op momenten dat dat niet de bedoeling is. Natuurlijk moet je dan meer pauze nemen en dat komt ook wel weer. Voor nu stap ik naar binnen bij de vitaminewinkel tegenover me in de straat.
‘Vitamine D,’ zegt de moederlijke dame, nog voor ik iets gezegd heb. ‘Dat zag ik meteen toen je binnenkwam: wat heeft die vrouw vitamine D nodig.’ Ze geeft me een potje pillen. En dan smeert ze me ook nog een soort toverdrankje aan. ‘Dat verkoop ik de hele dag door, echt fantastisch voor je weerstand. Dit is het laatste dat ik nog heb.’ Ik koop het onmiddellijk. Om vervolgens nogal te schrikken van het bedrag dat ik moet betalen.

Feelgood jurkje

Dat is dus de paradox: je werkt voor je geld. Maar hoe meer je werkt hoe meer je dure oppep-drankjes nodig hebt. Of een fijne shiatsu massage van Caroline, dacht ik laatst verlangend. Een feelgood jurkje voor de feesten en presentaties zodat je er minder dof uitziet. Of dat ik iemand inhuur om mijn intens bewoonde huis nou eens echt goed schoon te maken. Maar ja, dat kost dus alleen maar meer geld allemaal, zodat je weer harder moet werken.