Vrijheid

Er komen voortdurend mensen spontaan bij me langs. Maar na middernacht? Dat was nog maar één keer eerder voorgekomen.

De oudste dochter sluipt wel eens in het holst van de nacht naar binnen, als ze tot laat gewerkt heeft en geen zin om dat lange stuk te fietsen naar haar eigen huis. Maar vrienden komen meestal overdag. Behalve die verwarde fotograaf die ik maanden daarvoor in de trein had ontmoet en die door de intercom stond te roepen: ‘Jij bent toch die schrijfster? Die bekende schrijfster?’ Op zich goed speurwerk want ik had hem niet mijn adres gegeven.

Sabbat

Vorige week was een pittig weekje maar vrijdagavond was mijn agenda zomaar leeg. Geen dochters, ik kwam thuis in een leeg huis. Sabbat!- maar ik was te moe.
Voor zulke avonden is Netflix uitgevonden. Buiten bruiste de straat, overal muziek, volle restaurants en terrassen, en de vibes van Amsterdam Dance Event in de lucht. Dat voelde lang geleden. Met kinderen ga je ’s avonds heus nog wel eens uit, maar dan moet je het allemaal heel goed plannen. De makkelijkheid gaat weg. Ik lag in bed met mijn Mac en dacht: ‘Is dit nu mijn leven?’.

Het was al twaalf uur geweest toen de bel ging.
Marije is dertig en leeft een serieus leven als dokter in Almere. Maar nu stond ze voor de deur en zei: ‘Ik was in de stad en ik dacht: Is dit nu mijn leven? Tot voor kort zou ik nu naar ADE zijn gegaan, dan begon de nacht pas. En terwijl ik daar zo beteuterd fietste, kwam ik langs jouw huis en ik dacht: yes, Anna.’
‘Ik kom eraan,’ zei ik, en ik sprong mijn bed uit.
We gingen naar binnen in de eerste beste kroeg en de jaren vielen als overbodige lagen kleren van ons af, we waren gewoon allebei twintig gebleven.

(foto van Marije en mij, 2 jaar geleden)