Stil, tante, stil

Facebook gedraagt zich soms als een dementerende ouwe tante die om de haverklap ouwe koeien uit de sloot haalt. En dan, geschrokken van je reactie, meteen in meervoud gaat praten: ‘We dachten dat je het leuk vond om terug te kijken op deze herinnering.’

Nee, Facebook. Ik hoef niet geconfronteerd te worden met die ene stomme recensie die ik in een vlaag van misplaatste dapperheid had gepost. Of gefeliciteerd te worden met de minimale vriendschap die ik ooit  voelde voor mijn zwaar katholieke bakker uit Spanje. Het kost me al moeite genoeg om in het nu te leven.

Schiphol

Vandaag zegt de tante: precies twee jaar geleden kwam je aan op Schiphol. Je dochter trouwens ook, kijk hoe leuk. En door de foto weet ik alles weer. Hoe uitgeput ik toen al was van het regelen van de Spaanse verhuizing en tegelijkertijd het per internet  inrichten van de herberg. Wc’s bestellen zonder stortbakken, dat soort dingen. Hoe verdrietig de middelste dochter was, ondanks de Nederlandse vriendinnen die haar (juist daarom) opwachtten. Dat ik me een bitch van een moeder voelde. Ja, er was de opwinding van het nieuwe, het grote geluk van terug te  keren in de stad die ik zo had gemist. Niet vaak in je leven maak je zo’n u-turn, alles draaide mee. En ik verlangde naar mijn nieuwe huisje, het grote avontuur dat voor ons lag. Alles zou fijn worden, dacht ik wiebelig, en oja,  ik zou ook nog even een terras en een bruidssuite gaan runnen. Lekker veel taarten bakken.
Als iemand mij toen had gezegd dat ik maar twee zomers in dat huisje zou blijven en dat mijn grootste angst zou uitkomen, namelijk mijn geliefde verliezen, was ik misschien wel gewoon in dat vliegtuig blijven zitten. Is dat echt nog maar twee jaar geleden?
Ik vind daar van alles van, tante Facebook, maar, kom op,… leuk?