Alles zo licht

Wadden en duinen en schorren. Meeuwen, koekoek, grutto’s. Wind en water.

Ik was dus op Schiermonnikoog, dat was lang geleden.

Hoeveel ik ook reisde, nergens zag ik duinen en het wad zoals aan de Noordzee. Met van die zilte paarse bloemen, braamstruiken, rozenbottels en wijde open vlaktes, lange lege stranden, en dan de zee. Net als zoveel Nederlanders een beetje opgegroeid met de waddeneilanden. Met Sil de strandjutter en Lobke.
Op een waddeneiland is de rest van de wereld ongelooflijk ver weg. En dat je dan ook nog in goed gezelschap bent, samen een visje eet, alsmaar die gezonde zeelucht inademt, haren in de war, verbrande neuzen, zout en zand overal – en alles zo licht. Zo verrukkelijk licht.