Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Voelen

Het was Sint Maarten. De intocht van Sinterklaas. En ik was alleen.

Het is bijna pathetisch hoe ik hang aan tradities en rituelen, dus dit leek me een goede oefening in loslaten.

Hoofdpijn

Ik rende niet weg naar de sportschool, ik boekte mijn weekend niet helemaal vol. En toen de hoofdpijn van het niks zich aandiende, greep ik niet onmiddellijk naar de pillen. Ik deed wat iedereen zegt dat je moet doen als frisgescheiden vrouw: extreem goed voor jezelf zorgen. Een beetje zoals in het vliegtuig: eerst je eigen zuurstof regelen, dan pas anderen helpen.
Ik nam dus een gezichtsmasker dat ik al twee maanden geleden van mijn dochter kreeg. Ik maakte een healthy breakfast waar de groene meisjes trots op zouden zijn. Ik zette kannen water klaar die ik leeg moest drinken, deed yoga, lakte al mijn negentien nagels. En de vinger die nog steeds ziek is, mocht liefdevol heel lang badderen in de soda. Ik stofzuigde mijn huis en waste al het beddengoed.
Ik keek de intocht, huilde een beetje om al die wezenloos blije kinderen en de geruststelling dat het allemaal gewoon doorgaat. Was ook oprecht blij dat ikzelf nu niet ergens op een koude kade stond met een oververhit kind op mijn arm en ogodschoencadeautjes.
Ik wachtte tot de hoofdpijn zou zakken, tot alles zou zakken. Zo’n lege dag duurt best lang.
Toen deed ik een bloem in mijn haar en ging met de trein naar de voorstelling (zie foto) van mijn lieve vriendin Esther. Ik had de eerste gezien en dit was de laatste. Esther straalde alleen maar kracht en schoonheid uit, na afloop wilde ik de hele tijd dicht naast haar staan: kijk, mijn vriendin!

In the end these things matter most: How well did you love? How fully did you live? How deeply did you let go?
― Buddha

Één reactie op “Voelen”

Laat een antwoord achter aan Ada Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *