Lieve bloglezers

‘Jullie scheiding is voor ons buitenstaanders echt een soort schok in ons wereldbeeld.’ Dat schrijft een trouwe bloglezeres – en zij is niet de enige.

Het duizendste stukje op dit blog had ik feestelijk in willen kleden. Ik dacht zelfs: ik doe iets met taart op het terras en iedereen die leest mag komen. Maar ineens is dit al stukje 1002.

Exhibitionistisch

Hallo bloglezers! Al ruim negen jaar schrijf ik dit blog, en sommigen van jullie lezen me ook al negen jaar. Door jullie ga ik door, natuurlijk, anders zou ik net zo goed een dagboek bij kunnen houden dat niemand anders leest dan ikzelf. Het begon als reisblog en in Spanje werd het niets minder dan een lifeline. Daar heb ik mezelf overtroffen: er gebeurde zo weinig en toch schreef ik elke drie dagen verplicht een nieuw stukje.
Ik kan niet anders schrijven dan ik ben en dat is zo eerlijk mogelijk (sommigen noemen het exhibitionistisch). Daardoor ontstaat de wonderbaarlijke situatie dat er honderden mensen zijn die mij een stuk beter kennen dan ik hen. Sterker nog: ik zou op straat zomaar aan jou voorbij kunnen lopen.
En wat er dus ook gebeurt, als mijn wereldbeeld kantelt, kantelt dat van jullie soms ook. Dat spijt me, ik ben natuurlijk veel liever jullie mooie plaatje.

Almost home

Maar misschien moeten we (of in ieder geval ik) juist stoppen met die wereldbeelden waar alles maar in moet passen, is dat juist wat er op dit moment in mijn leven gebeurt – en per ongeluk ook een beetje in dat van jullie. Vanmorgen op de fiets betrapte ik mezelf erop dat ik Mary Carpenter zat te zingen, laat dat dan maar het verjaardagslied van dit blog zijn.
I’m not running
I’m not hiding
I’m not reaching
I’m just resting in the arms of the great wide open

Maar dat ik daarover stukjes blijf schrijven, is in ieder geval een constante. XXX Anna