De kinderen uit mijn schrijfworkshop rennen ineens allemaal om de tafels heen. ‘Jongens, nu weer zitten,’ hoor ik mezelf zwakjes roepen. Eigen schuld, had ik ze maar niet eerst moeten paaien met die schaal vol donuts. Sugar is the poor kids coke.
Het is warm in het lokaal en nergens kan een raampje open. De ruimte is leeg, op de overblijftafels na, en in de hoek een grote lege kist. Een kist waar makkelijk een kind in past en zelfs het grootste meisjes van groep acht kruipt er voortdurend in. Of er ligt er ineens weer eentje languit onder de tafel – waarom? Soms begrijp ik geen bal van kinderen. ’We gaan weer verder!’ zeg ik, te duf om wanhopig te zijn. Ik zeg ook: ‘Nu weer zitten allemaal, kom op.’ En ook (zwaktebod): ‘Nog een halfuurtje.’
Ik moet ook niet twee nachten achter elkaar met vriendinnen tot laat zitten zuipen en over de liefde lullen. Niet als ik moet lesgeven, als er dan ook weer een gezin en een herberg te runnen zijn (heb ik al eens gezegd dat er bij ons in een rustige week 100 eieren doorheen gaan?)
Eternity
‘Juf Anna, u ziet er vermoeiend uit.’
Het zijn heus schatjes, deze kinderen, en na het rennen gaan ze ook wel weer zitten. Af en toe vallen ze zomaar doodstil en luisteren naar elkaar, geven fraaie opbouwende kritiek, delen de meest persoonlijke verhalen. Zo is er dat meisje dat elke keer wil schrijven over ‘de liefdes van mijn leven.’ Het zijn er twee. Meestal gaan ze in gevecht met elkaar, die liefdes, of moet ze er eentje kiezen. Na heel veel gedoe en afspraken over vertrouwelijkheid en geheimhouding, durft ze wel te zeggen wie die twee liefdes zijn. De ene is een paard. De ander is Iron Man. Meestal kiest ze voor Iron Man ‘want ik wil zó graag vliegen.’
Het gemak waarmee kinderen over liefde schrijven en praten doet me vermoeden dat zij het veel beter snappen dan wij tobberige volwassenen. ‘Till eternity’ schreef mijn jongste dochter roekeloos op Facebook bij deze foto van haar en haar verkering (‘Mam, hoe schijf je dat?’).
Later zoek ik een plaatje op van Iron Man. Die ziet er beduidend minder knuffelbaar uit. Maarja, dat vliegen…
