Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Liken, volgen, delen

Ik had me er echt op verheugd. Yes, tweeduizend vrienden. Ik ga daar een grappige post aan wijden en dan krijgt die post likes en ik een kick.

Ineens was het zover. ‘Mam, hoeveel Facebookvrienden heb jij?’ Even kijken, o wow tweeduizend.’  En dan te bedenken dat ik zelden iemand zelf uitnodig. ‘Ik snap het wel, je bent een soort van beroemd,’ zegt de dochter – die zelf overigens Facebook meer iets vindt voor bejaarden. Terwijl, de echte bejaarden die ik ken vinden Facebook nou juist veel te openbaar (en mij een behoorlijk grote exhibitionist).

Hey I like your pic

Mij hoor je niet mopperen op Facebook. In Spanje was het mijn portaal naar… nou ja, waarheen niet eigenlijk. Nog steeds is Facebook is mijn eerste lijn naar het nieuws en het bijnieuws. ik haal er de belangrijkste tips vandaan over uitgaan en wat ik moet lezen, mijn kranten zijn daar versnipperd. Ik heb er vrienden die echt zijn zoals boekpersonages dat kunnen zijn. En net als bij boekpersonages geeft dat steun op zijn tijd, kun je met ze lachen en zelfs een beetje huilen.
En dan bedoel ik niet -laat dat heel duidelijk zijn- die tig mannen per week die denken dat Facebook een datingsite is. Al bij de eerste zielige chat, (‘hey I like your pic’) ontvriend ik ze.
Dat ik schrijf geeft me af en toe legitimatie (vind ik zelf) om op te scheppen over recensies en mooie interviews. Ik hoop natuurlijk toch dat al die tweeduizend vrienden mijn laatste boek gaan lezen, hoe heerlijk zou dat zijn – meteen een nieuwe druk.
‘Wij zijn Facebookvrienden,’ zeggen totaal onbekende vaak enthousiast tegen me. Net als ‘Ik lees altijd je blog’ is dat een bizarre confrontatie met een wereld van vlees en bloed, vooral als die vrienden zelf niet zo mededeelzaam zijn op het internet. Oké, dus jij weet nogal veel van mij, en van jou weet ik eh… niks? Als Facebookvrienden in het echt tegen  je praten (of op je terras komen zitten) kan dat heel ongemakkelijk zijn. Net als die abstractie ineens van dat getal: tweeduizend vrienden, dat is nog veel meer dan een uitverkocht Paradiso. Die mensen ken ik helemaal niet, dit slaat nergens op.

Maar toch. Dank jullie wel, alle tweeduizend, dat jullie mij liken, volgen, delen, begluren, becommentariëren en ja, soms ook lezen. Inderdaad lieve dochter, ik ben beroemd, ik heb tweeduizend vrienden!
Op Facebook dan hè. In de echte wereld heb ik er zeven.

5 reacties op “Liken, volgen, delen”

Hoi Anna, ik hoop dat je je me nog herinnert van de Kleine Komedie, waar ik 2x een korte tijd heb gewerkt als invalster voor Saskia (publiciteit). Helaas is mijn gezondheid niet zo goed en zou ik veel meer willen doen dan ik kan. O.a. van de zomer op jouw terras komen zitten. Maar ik blijf vol goede voornemens en ga er dan ook vanuit dat het volgende zomer wel gaat gebeuren. Ik vind het heel mooi wat jij en je familie doen! Hartelijke groet, Marion

Je was en bent een van mijn eerste FB vrienden. Ik lees met je mee, van de woeste woestijnen in Afrika, tot de bloemen van Bali. Nu dus naar het Noorderlicht. Moet betoverend zijn. Ik ga weer mee… Hopla!

xx

Ada

Laat een antwoord achter aan Anna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *