Ik sta voor de spiegel op de wc naar mijn inwitte gezicht te staren als ik de volgende grote groep kinderen alweer hoor binnenstromen in de bibliotheek. ‘Waar is de schrijver, waar is die Anna van Praag?’Ik heb er net twee van die groepen op zitten. Lieve kinderen, vol fantasie. Toch denk ik even: mag ik alsjeblieft héél lang hier op de wc blijven…?
Kinderboekenweek. Twee weken lang kriskras door het land om op scholen en bibliotheken kinderen te laten spelen met de kracht van fantasie.
Koud
Dat is dus ook urenlang in de trein. Vertragingen. Een trein die in volle vaart terugrijdt naar Zwolle en dat je daar dan een taxi moet nemen naar Leeuwarden omdat er 150 kinderen op je zitten te wachten. Koten 180 euro. Per ongeluk een veel te dun Spaans jurkje aan hebben op de eerste echt koude dag van de herfst en dat dan op de school waar je die dag vijf uur moet zijn de verwarming het niet doet. ’s Ochtends heel vroeg broodtrommeltjes vullen voor je eigen kinderen, zelf vergeten te eten en dan de hele dag vastzitten op een school waar niemand van de leraren je hongerige blikken op hun eigen yoghurt, muesli, crackers, fruit, wraps, tosti’s duidelijk interpreteert. Een dag later in een van de chicste woonwijken van Nederland gruwelijk verdwalen op weg terug naar het station, bijna een uur voortploeterend langs de villa’s met je zware tas vol boeken en dan ook nog op een minuut na de trein missen. Thuiskomen en meteen heel hard aan de slag moeten omdat onze serre nog steeds op volle toeren draait en er op zijn minst steeds cakes moeten worden gebakken (dat doe je dan nog heel laat ’s avonds, na het koken en opruimen voor je eigen gezin).
En dan heb ik het nog niet eens over sommige leraren van al die kindjes die de hele tijd onder jouw verhaal op hun telefoon zitten te klooien of die – terwijl bezig bent aan een gloedvolle afronding van dat verhaal, dwars daardoorheen roepen: ‘Jongens, en nu héél snel de rekenboeken op tafel, het is tijd voor de toets.’
Wat is de wereld toch bijzonder
Maar de kinderen zijn over het algemeen nog leuk en puur. Ik heb er heus wel weer een paar geïnspireerd, een paar collega’s in de dop gespot. Ze mailen me hun verhaaltjes, vertellen me ‘ik heb nu een nieuwe idool’. En af en toe word ik gelukkig zelf ook nog prettig verrast. Zoals door die ene best wel stoere jongen, die een verhaal begint met de prachtige zin: ‘Ik kijk om me heen en denk: wat is de wereld toch bijzonder, hoe kan dat allemaal?’
2 reacties op “On the road”
Ik neem aan dat je die leraren met die telefoon wel even duidelijk openbaar verzocht hebt te stoppen met hun storend gedrag. En die leraar die je aan het eind zo onheus onderbrak wel duidelijk liet weten dat je eerst even je verhaal ging afmaken. En dat dan ook gedaan hebt. Er gaat niets boven de eigen waardigheid. Waren het trouwens mannen? Dat zou me niets verbazen.
Grrr, maar zoals altijd levert het weer een mooi blog op!
Ada