Ici on écrit

Wakker worden van een fel oranje ochtendlicht dat weerkaatst op hoge witte huizen. Van schoonmaakwagentjes op straat, ratelende rolluiken, en dat alles al in beweging is voordat de winkels open zijn (alleen de bakker, mensen met baguettes onder de arm). Zeker honderd duiven ineens en dat je dan vanuit je raam omlaag kijkt en er staat een baardig krom mannetje al die duiven te voeren.
Ik ken dit alles – en ik ken dit nooit.

Ik heb Parijs gemist in Spanje. Zo snel en makkelijk als je er komt vanuit Nederland, zo ver is het vanuit Andalusië. En sinds ik er ooit woonde, op mijn achttiende, wil ik er eigenlijk elk jaar even terug. Het was de eerste stad waar ik op mezelf ging wonen, vers uit het ouderlijk nest. Geen cent te makken, weinig lef in mijn donder, veel verlangen maar geen idee naar wat. Iets met deuren die net gesloten bleven en dat ik de sleutels nog niet kreeg. Had ik toen maar kunnen schrijven…

Onweerstaanbaar

De tekenen zijn overal. Het schilderij op de gang van het hotel dat nogal veel lijkt lijkt op mijn achttienjarige ik – Ilco en ik staan er allebei naar te staren. Al die boekwinkels overal – nog steeds, met echte boeken erin, oud en doorleefd. De schijfwinkel (l’écritoire) tegenover het hotel waar met grote letters op de gevel staat: ‘Ici on écrit’. En vooral de kriebel in mijn buik.
Eerst is er de gedachte: hier moet ik een tijdje gaan schrijven aan mijn volgende boek. Dat beginmoment als je nog moet opstarten en eigenlijk even weg moet van ander werk en dagelijkse routine. Meteen gevolgd door: en dan speelt het zich hier af, dat boek. In dat hermetische, onweerstaanbare Parijs. Vaak begint een boek met een gevoel, als je dat kan vangen komt het verhaal vanzelf wel. Hoop ik.