Dit is het kostbaarste bezit uit mijn keuken.
Nee, dat is niet de Magimix, al is die een van de beste dingen die me in mijn leven is overkomen. Ook niet het fornuis, de creusset pannen of de enorme houten Sofia Loren-lepel. Maar deze rare stenen kom.
Ziekenhuis
Mijn moeder was kampioen sfeer scheppen in huis. Overal altijd bloemen, geen lullige bosjes maar vaak zelf geplukt. Kaarsen, schemerlampjes altijd aan, ook ’s nachts, lekker eten waar het hele huis naar rook. Ze bakte ook zelf taarten en daarvoor gebruikte ze deze kom. Dit is dus de feestelijke beslagkom uit mijn jeugd die ik al zo’n keer of duizend heb uitgelikt en nog steeds vind ik het de allerbeste kom voor taarten. Ook al is ie zwaar en van steen en hou ik mijn hart vast voor die keer dat hij echt hard op de grond valt, ik blijf hem gebruiken voor elke taart. Nu dus dagelijks, meerder keren per dag. Zo leeft mijn moeder voort en al het fijne van vroeger.
En er is nog iets bijzonders met die kom. In het onnavolgbare hoofd van mijn moeder hebben de voorwerpen vaak totaal eigen levens gekregen. Zo weet ze zeker dat de oude leest die wij ooit samen kochten op een rommelmarkt ‘de oude leest is van mijn vader, waarop hij altijd onze schoenen repareerde’. En deze kom is dus ‘de oude waskom uit het ziekenhuis.’ In een lang en ver verleden is mijn moeder namelijk verpleegster geweest en ze weet stellig dat ze deze kom heeft meegenomen omdat hij nu heel kostbaar en antiek is. ‘Kijk maar er staat een nummer onderop.’
Het is maar dat jullie het weten: alle taarten die je bij me eet, zijn klaargemaakt in een kom waar vroeger zieke mensen uit werden gewassen. Al lijkt het me sterk dat ze in ziekenhuizen van die zware stenen kommen gebruikten. Aan de andere kant, er staat wel een nummer onderop…
2 reacties op “Kom”
een groot eerbetoon aan moeder en kom…
En dan zegt men dat voorwerpen geen gevoel kunnen hebben…Wij weten wel beter.
Ada