In Amandelland

Ik pluk amandelen en voel me Winston Churchill.

Terug in Spanje na de kinderboekenweek. Hier is het gewoon amandeltijd. Schud of sla een boom leeg, bevrijd de amandelen van hun eerste schil, laat ze drogen. Tot daar ben ik gekomen, mijn grootste paellapan vol. Dat is nog niks, nu moeten ze nog gekraakt. Amandelen hebben de hardste schil van alle noten maar gelukkig hebben we hier in Amandelland ook de hardste stenen van de wereld, het is een kwestie van stevig slaan. Ik ben het na een uurtje al zat, een boerin van niks.

Tiran

Na al dat gepraat over boeken en schrijven wil ik eigenlijk gewoon mijn boek afmaken. Maar al schrijvend ben ik blijven hangen in de eennalaatste fase, volgens de logica van Winston Churchill. Zo herkenbaar: ‘Writing a book is an adventure. To begin with it is a toy and an amusement. Then it becomes a mistress, then it becomes a master, then it becomes a tyrant. The last phase is that just as you are about to be reconciled to your servitude, you kill the monster and fling him to the public.’
Ik krijg mijn boek niet af en ik krijg het niet van me weg. Dus ram ik nog maar eens hard tegen de takken van de boom voor me en krijg meteen een regen van amandelen over me heen.
Als je ze gekraakt hebt, moet je ze nog roosteren of malen, maar dat is een makkie. Wie komt me helpen? Dan maak ik amandeltaart voor je…