Een huisje aan zee

Een huisje aan zee… Toen we terugkwamen uit Afrika wilden we daar gaan wonen maar we vonden het niet. En nu vindt het huisje ons.

We hebben echt hard gezocht, vijf jaar geleden, vooral in Sicilie. Maar alle huisjes aan zee waren te fake, te duur, teveel alleen maar een vakantiehuis in een spookstad.
En toen zagen we de cortijo -op een berg in plaats van aan zee- en die vulde zich in onze gedachten meteen met gasten, reizigers en passanten. We kochten het huis binnen een dag en terwijl we alleen de helft maar hadden gezien. Het klopte.

Harpoen

En nu is dat huisje aan zee er alsnog. Mooier vind je ze niet: een echt authentiek vissershuisje, bootjes en netten op het strand, en door alle ramen zie je de zee. We zouden het zomaar kunnen kopen. Niet nu, over een jaar of drie.
En in onze gedachten vult dat huisje zich al met verhalen. Ik ben nooit helemaal hersteld van mijn eerste grote liefde: voor Sil de strandjutter (of eigenlijk voor zijn wilde zoon Jelle) en tsja, dit is zijn huisje. En dat ik dan Lobke was, een schrijvende Lobke dus en maar staren over die zee. En zwemmen, elke ochtend, wat zou ik tanig worden, los van enorm geinspireerd.
Ilco ziet zichzelf op vissenjacht met een harpoen en dat ik die vissen dan bak, tussen het schrijven door. En hij foto’s maken en dat tuinhuisje erachter tot gastenhuisje verbouwen…
En het kan, echt. Het zou de eerste keer niet zijn dat we samen zo’n soort droom laten uitkomen.

Sloom

Maar dan zegt Ilco tegen mij: ‘Op de berg vind je het al te sloom, soms. Wil je over een paar jaar eigenlijk niet liever terug naar de stad – ook al woon je dan een stuk minder mooi?’
En tsja, ik weet het niet, echt niet. Berg, stad, zee en dan mijn eigen rusteloosheid, je kunt er wel gek van worden. De heerlijke en verschrikkelijke luxe dat alles mogelijk is en binnen handbereik.
Want o wat is het mooi, zo’n picture window….