Crisis? Dus zo ziet dat eruit.

‘Zoveel moois maar niemand die ernaar komt kijken.’  Zoiets is denk ik de vertaling van het ingewikkelde Andalusiche spreekwoord dat het oude slagersvrouwtje mij vertelt. Inderdaad heb ik de slagerij niet vaak zo vol vlees en zo zonder mensen gezien. Waar is iedereen?

‘Pasen is toch voorbij?‘  vraag ik, maar de slagersvrouw zegt: ‘Nu is iedereen weer druk met de asperge-oogst.’
Dat het een paar weken rustiger was door de olijfoogst, kon ik me voorstellen. Iedereen werkte op het land, ook in het weekend. Hoewel, de boeren moeten toch ook eten? En daarna dus Pasen, vasten. Maar nu? Lang niet iedereen heeft van die groene-aspergevelden.
Nu ik erover nadenk: bij de visboer was het ook al zo leeg. En kreeg ik extra vis mee, zomaar, omdat het anders toch weg zou moeten. En een van de twee visvrouwen is ontslagen.
Zou dit dan het gezicht zijn van de Spaanse crisis? Keihard minder eten? ‘De kantine op school is ook leeg,’ zegt Bloem. ‘en er zijn kinderen heel klein gaan schrijven omdat ze geen nieuwe schriften meer mogen dit semester. En ze schrijven met pennen die eigenlijk op zijn.’

Mandjes

‘We verkopen nu ook groente,’  zegt de slagersvrouw hoopvol. Ze hebben mooie mandjes gekocht en een hele zijwand veranderd in groentewinkel. ‘Kijk, daar liggen de zakjes. Je kunt zelf pakken wat je nodig hebt en dan wegen wij het voor je.’
Ze doet me zo aan mijn oude grootje denken. Maar ik kan toch niet mijn groentemannetje voor het hoofd stoten, die het ook vast zwaar heeft?
‘Ik zal in ieder geval veel blijven komen,’  beloof ik de slagersvrouw terwijl ik meer vlees koop dan ik van plan was. ‘En geef me ook nog maar wat kip.’
Met een grootje-knikje (bij het knikken de ogen even dichtknijpen als een poes) stopt ze nog iets extra’s in mijn tasje. ‘Een delicatesse, dat moet je thuis lekker bakken in olijfolie en je kinderen laten opknabbelen.’  Precies zo gaf mijn grootje mij altijd een chocoladereep mee.
Thuis kijk ik nieuwsgierig wat er bovenop mijn tasje ligt. Het is een echte, zachtrode hanekam.