Maar straks wacht de soep van varkensoortjes

Alsof de pest heerst in Montefrio. Uitgestorven straten, overal parkeerplaatsen vrij. Geen rijen bij de enige groenteboer, de slager, de bank. Wat is er aan de hand? Heeft mijn moeder dan toch gelijk? Ze belt me bijna elke dag op omdat ze bang is ‘dat het misgaat in Spanje.’  Occupy, Tahirplein, zelfs dat het sinterklaasjournaal gehackt is… in mijn moeders wereld komt dat allemaal door het geniepige monster dat ‘crisis’  heet en dat haar terug smijt naar de verbeten armoede van haar jeugd.

Maar Montefrio leeft! Nu meer dan ooit. Want alles speelt zich af in de velden, de campo. Zodra de zon op is, begint het al. Tractors met boeren erin die anders kijken dan normaal: krachtiger, stralender. Erachteraan kachelen busjes vol jolige Marokkanen, onze plaatselijke gastarbeiders. Er worden dikke zwarte zeilen uitgerold onder de bomen en dan begint het grote plukken. Is Montefrio niet het kloppend hart van olijvenland Spanje? De komende maanden bewijzen het. Vorst aan de grond, bevroren vingers en spierpijn overal – maar straks wacht de cocido, de hete warme soep van linzen en varkensoortjes.
Crisis? Olijfolie is het vloeibaar goud van dit land. Ze smeren het op brood, ze bakken er al hun eten in (zeg maar gerust frituren), zelfs koekjes en taarten maken ze ervan. Boter is hier bijna niet te krijgen, maar van olijfolie heeft de supermarkt een heel schap vol. En anders koop je het wel bij de fabriek, je houdt gewoon een fles onder de grote machines. Koude eerste persing, groener dan groen (gele olijfolie is oud en dus inferieur!) en je betaalt misschien een euro per liter.

Langer leven

Zo lang er Spanjaarden zijn, zal er ook olijfolie zijn. Het is goed voor je hart, voor je huid – en je leeft er ook nog langer door. Hé mama daar in de verte, kom maar eens kijken hoe Spanje leeft en bruist. En dan kan je er, in plaats van altijd maar weer die armoe,  meteen een ander plaatje uit je jeugd voor schuiven. Wat dacht je van onvervalste, ouderwetse boerenidylle?