Categorieën
Verhalen van de berg

Gebarentaal

Experiment: stel je voor dat er iemand aan de ander kant van de ruimte staat. Wenk deze persoon, maar doe dat MET DE VINGERS VAN JE HAND NAAR OMLAAG. Denk je dat de persoon nu naar je toe komt? Of heb je hem ernstig in verwarring gebracht met je gezellige gebaartje?
Dat overkomt mij dus dagelijks.

De maagd!

De Spanjaarden wenken dus met hun vingers omlaag. Daardoor sta ik regelmatig stil bij wegwerkzaamheden, als ik allang door had mogen rijden. En die man in zijn fluorescerende vestje maar dapper wapperen.
Of neem de groetknik. Dat doen ze hier door het hoofd in de nek te werpen. ‘Alsof ze gekeeld worden,’  zei Bloem. Het duurde even voor ik het herkende en tot aan de dag van vandaag durf ik het niet terug te doen. In Nederland heeft datzelfde gebaar toch meer de betekenis: kom maar op als je durft. Maar ja, als je zo’n groet niet beantwoordt, hoe onaardig is dat?
Over onaardig gesproken.  ‘Jesus!’  roepen ze uit als je niest.
Ik begon dan altijd omstandig sorry te zeggen. Maar na de tweede Spaanse hooikoortslente weet ik inmiddels: dit is de normale niesreactie. Want op momenten dat wij ‘Jezus!’  roepen, zeggen ze hier: ‘La Virgen!’  Op zo’n toon van: ‘Die weer, daar zit die Maagd weer achter.’

Misprijzend nee

En dan dat nee-klikken. Het lijkt wel een of andere Zuidafrikaanse stam: nee schudden wordt hier vaak vergezeld van een dubbele klik van de tong tegen de boventanden. Heen en weer bewegend vingertje erbij is ook heel normaal. Vooral Chaia is er kampioen in. ‘Wil je nog wat eten?’  Nee (misprijzend klinkend geklik). ‘Heb je geen huiswerk?’  (idem plus vinger). Het klinkt lullig (tsjongejonge, lekker slimme vraag hoor), maar is dat dus niet. Raar!
Het enige waar ik echt goed in ben, is in het zoenen. Iedereen; altijd; twee keer. Niet zo vluchtig als in Nederland, maar vol op de wang. Ook bij onbekenden. Nieuwe meester op school: zoenen. Directeur van de bank: zoenen. (Mannen zoenen elkaar trouwens niet, maar pakken elkaar wel even lekker stevig vast). Dat zoenen doe ik enorm geroutineerd. Behalve als ik net in Nederland ben geweest, dan schiet ik meteen weer in de drie-fout.

Nog één keer dat wenken uitproberen? De gedachte dat jullie, lieve lezers, nu allemaal Spaans wenkend naast je toetsenbord zitten, is voor mij enorm bemoedigend.

3 reacties op “Gebarentaal”

Wat herkenbaar. Dat wenk-gebaar doen ze in Indonesië ook. Toen mijn vader daar een keer naar de kapper moest, werd hij ‘gewenkt’ dat hij aan de beurt was. Hij glimlachte terug, en bleef lekker zitten. Weer dat gebaar, en hij bleef zitten. ‘Glimlachen’ dacht hij, ‘dat werkt altijd’. Er kwamen nog wat kapsters bij, die allemaal begonnen te ‘wenken’, en daarna natuurlijk giechelen.
Pas na lang begreep mijn vader dat het zijn beurt was.

In Colombia doen ze dat ook met de vingers naar beneden. Als je dan heel ver weg staat, dan gaat die hele arm op en neer met vingers naar beneden.
En wijzen met de mond, even de lippen tuiten en kijken naar het object dat bedoelt wordt?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

https://www.google.com/recaptcha/api.js?onload=wpcaptcha_captcha&render=6LegNGMpAAAAAEL7VaYeN_X02PBbd0M0l9CdiY0M&ver=1.23