Ik ging een heel grappig stukje schrijven over naar de dokter gaan in Montefrio.
Maar ik heb er geen zin meer in, in ieder geval nu niet. Want nu ben ik verdrietig.
Mylou was hier
Mylou is al mijn vriendin sinds ik negen was en bij haar in de klas kwam. Bijna mijn hele leven heb ik met haar gedeeld. Andere scholen, andere landen, andere liefdes: het maakte niet uit. Ze was er gewoon altijd bij. Ook in Montefrio. We mailen vaak meerdere keren per dag. Vaak over niks, maar ook over alles. Ooit noemde Mylou mij haar geweten, maar dat geldt andersom ook. Aan Mylou toets ik of ik geen onzin praat of denk, en show ik mijn nieuwste jurkjes. Ook is Mylou de eerste en de eerlijkste lezer van mijn boeken.
En nu was ze hier, alweer voor de derde keer. Samen met haar dochter Madelief en vriendin Susan. We hebben alleen maar zitten eten en drinken, lijkt wel. Onder de amandelboom, aan de lange tafel, bij het sterrenlicht.
Totdat ze net weer weg reed, in haar volgepropte huurautootje, zwaaiende kinderen, berg af, weg.
En nu ben ik dus verdrietig.
