Categorieën
Verhalen van de berg

DE DUISTERE DIEPTE

Een nieuw boek! Mijn zevende alweer.
Toch went het niet.
Maandenlang heb je in je eentje zitten schrijven. In dit geval op reis. Op de verlaten stranden van Mozambique, met loeiende generators naast me. In de schaduw van een palmboom (en dan maar hopen dat er geen kokosnoot op je hoofd valt, een reëel gevaar!). Tijdens de lange hete tocht door de woestijn van Noord Kenia en Sudan plonste ik vrolijk door de turkooizen wateren van de Cariben. Want daar was Isabel Snoek deze keer, onder water. Een duikavontuur. Het verhaal van een verwaarloosde familie op een eiland dat al heel lang met me meereist.
Alleen Ilco kende dat verhaal. En Bloem en Chaia mochten de kladversie horen. Ik las voor en keek goed naar hun gezichten. Gaat het niet te snel? Verdenken ze wel de verkeerde? Wordt het hier niet saai? ‘Nee mam, dit kan echt niet hoor.’

Klaar!

Dan, meestal plotseling, is het boek klaar.
Ik mailde het vanuit een internetcafé naar Amsterdam. Naar Liesbeth, die boeken uitgeeft en over de wereld reist. Zij snapt mij altijd. En naar Anne-Marie. Anne-Marie is mijn geweten. Niemand die mijn boeken zo goed leest als zij. Ze bewaakt het tempo, de stijl en vooral kijkt ze of er niet teveel Anna tussen Isabel Snoek en de lezer staat. En dat is nog moeilijker dan je zou denken. Anne-Marie betrapt me vaak genoeg op onzin, mooischrijverij en zinloos commentaar. Dus dat betekent: lange mails over en weer. Een diepe zucht… en opnieuw beginnen. Nu viel het bij dit boek wel mee, maar soms is het pas de derde, totaal gewijzigde versie die uiteindelijk verder gaat.
Opmaak, omslag. Dat zijn de leuke dingetjes. De omslag voor de Isabel Snoek-boeken wordt gemaakt door Alice. Vaak al veel eerder dan het uiteindelijke boek. Ik kijk zelf ook vaak naar die omslag als ik aan het schrijven ben. Ter inspiratie.

Een nieuw boek! Mijn zevende alweer.
Toch went het niet.
Maandenlang heb je in je eentje zitten schrijven. In dit geval op reis. Op de verlaten stranden van Mozambique, met loeiende generators naast me. In de schaduw van een palmboom (en dan maar hopen dat er geen kokosnoot op je hoofd valt, een reëel gevaar!). Tijdens de lange hete tocht door de woestijn van Noord Kenia en Sudan plonste ik vrolijk door de turkooizen wateren van de Cariben. Want daar was Isabel Snoek deze keer, onder water. Een duikavontuur. Het verhaal van een verwaarloosde familie op een eiland dat al heel lang met me meereist.
Alleen Ilco kende dat verhaal. En Bloem en Chaia mochten de kladversie horen. Ik las voor en keek goed naar hun gezichten. Gaat het niet te snel? Verdenken ze wel de verkeerde? Wordt het hier niet saai? ‘Nee mam, dit kan echt niet hoor.’

JK Rowling

En dan, maanden later: TATA! Het boek komt uit.
En dat is dus het moment dat nooit went.
Want al die tijd was het boek een soort geheim. Een kind in je buik. En dan wordt het ineens met een zwiep de markt op gesleurd.
Daarom zijn boekpresentaties zo leuk. Een soort kraamfeest. Een keer in de Kinderboekwinkel in Amsterdam. De hele etalage vol met mijn boek. Stapels in de winkel, rijen voor signeren. JK Rowling!
Je moet enorm van dat moment genieten want het is vluchtig als gas.
En als er geen boekpresentatie is, is er niks. En als je niet eens in Nederland bent om stiekem te gluren naar of je boek er mooi bij ligt in de diverse winkels… Of nog erger: als je op het Spaanse plattenland woont waar dat hele boek nog niet eens is aangekomen met de superlangzame post…
Dan is er meestal wel een enthousiast mailtje van je moeder die het boek zeven keer heeft besteld bij zeven verschillende winkels. Misschien belt een vriendin met een reactie, maar dat kan ook maanden later pas zijn. Met een beetje geluk schrijft iemand er ergens iets over in een krant.
‘Wees maar trots,’ zegt Ilco. En dat ben ik, echt, als ik denk aan al die lezers, al die anonieme jongens en meisjes, die NU met rode koontjes zitten te lezen wat er gebeurd is met de spoorloos verdwenen kinderen bij Isabel Snoek
En verder ben ik al weer helemaal in de ban van het volgende boek. Gewoon doorgaan met schrijven, dat is het belangrijkste.



2 reacties op “DE DUISTERE DIEPTE”

ik vind de duistere diepte echt een super leuk boek ik heb het nog niet uit maar ik vind het verder een super spannend en leuk boek!

Laat een antwoord achter aan Levi de Vries Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *