‘Alsof je dertig jaar teruggaat in de tijd.’
Zo beschreef een Engelse vrouw het leven hier in Zuid-Spanje.
Dat betekent dus dat Bloems leven moet lijken op dat van mij toen ik twaalf jaar was. Ik vind dat op een of andere manier enorm geruststellend. Het klopt ook wel: de kinderen hier zijn veel aan het buitenspelen, gaan naar eenvoudige clubjes (voetbal, volleybal, veel dingen met ballen), naar het gemeente-zwembad. Er is een tv met weinig zenders en een ‘sneeuwerig’ beeld. Gasflessen, water zelf tappen uit de bron, nergens een afwasmachine. In de winkels weinig exotische dingen, alleen groenten van het seizoen. En een bibliotheek die je makkelijk in een jaar leeg kan lezen (en Chaia in een maand).
Sowieso is er hier een veel lager consumptie-patroon dan we in Durgerdam zagen. Er is ook nogal wat stille armoede. Onze buurvrouw moet blozend op de pof in de supermarkt brood voor haar drie jongens kopen (dat kan dus wel). En drie dozen oude kleren worden door de klusjesman jubelend ontvangen. ‘Mijn vrouw, mijn kinderen en ik hebben al twee jaar niets nieuws gekocht.’
Tsja. Daar sta ik dan in mijn D&G-bloesje tussen het gruizel. 
Boren en schuren
Ja dat vreselijke gruizel. Elke kleine verbouwing (een nieuw kozijntje bijvoorbeeld) jaagt wolken van stof door ons leuke boerderijtje. Ik betrap mezelf erop dat ik uit routine in het dorp zelfs nog de pinautomaat sta schoon te poetsen. Maar ja, ons huis is oud en de muren zijn soms wel een halve meter dik. Sommige zijn, heel ouderwets, gevuld met modder en stro. Daar moet dan weer een laagje cement tegenaan. En dat gaat weer gepaard met boren en schuren. De mannen uit Yorkshire gaan nooit meer weg, ben ik bang.
Het wordt wel heel mooi! Africa meets Andalucia. Al onze Afrikaanse schatten, van voodoo-beelden tot trommels, vinden hun weg naar nisjes, schoorsteenmantels, of gewoon op het erf. En we maken nu een hammam, een soort reuzenbad met Alhambra-tegeltjes. In een loods op een industrieterrein bij Granada ontdekken we de schatkamer van Ali Baba: allemaal antiek uit het Midden Oosten. Spiegels en vazen en oude kasten, We kopen een prachtige deur voor de hammam: oud gegraveerd hout, beschilderd in groen, geel en blauw. Een sprookjesdeur. Zo kan je straks in ons huis reizen maken, als een soort Alice in Wonderland.
‘Alsof je dertig jaar teruggaat in de tijd.’
Zo beschreef een Engelse vrouw het leven hier in Zuid-Spanje.
Dat betekent dus dat Bloems leven moet lijken op dat van mij toen ik twaalf jaar was. Ik vind dat op een of andere manier enorm geruststellend. Het klopt ook wel: de kinderen hier zijn veel aan het buitenspelen, gaan naar eenvoudige clubjes (voetbal, volleybal, veel dingen met ballen), naar het gemeente-zwembad. Er is een tv met weinig zenders en een ‘sneeuwerig’ beeld. Gasflessen, water zelf tappen uit de bron, nergens een afwasmachine. In de winkels weinig exotische dingen, alleen groenten van het seizoen. En een bibliotheek die je makkelijk in een jaar leeg kan lezen (en Chaia in een maand).
Sowieso is er hier een veel lager consumptie-patroon dan we in Durgerdam zagen. Er is ook nogal wat stille armoede. Onze buurvrouw moet blozend op de pof in de supermarkt brood voor haar drie jongens kopen (dat kan dus wel). En drie dozen oude kleren worden door de klusjesman jubelend ontvangen. ‘Mijn vrouw, mijn kinderen en ik hebben al twee jaar niets nieuws gekocht.’
Tsja. Daar sta ik dan in mijn D&G-bloesje tussen het gruizel. 
Terug in de tijd
Natuurlijk mis ik soms mijn afwasmachine. En verse kruiden zoals basilicum en koriander. Mozarella, kwark, bruin brood, sambal – er is zoveel dat je hier niet kunt krijgen. En natuurlijk word ik af en toe helemaal gek van het stof en de beesten (dikke torren in de kinderkamer, mieren in de keuken, katten die zich weer eens hebben laten opsluiten in een van de kamers en je de stuipen op het lijf jagen). En waar blijft nou toch die man van Telefonica?! Ook van dat soort dingen ligt het tempo zoveel langzamer dan je onder de rook van Amsterdam gewend was.
Maar dan kijk ik om me heen naar het paleisje dat ons huis is. Ik zie de kinderen zwemmen en door de olijfgaard hollen, op weg naar hun geheime hut in een vervallen schuur. Heel erg Kleine Huis op de Prairie… En dat er wijn is die altijd goed is, zelf als hij 1 euro 50 kost. En het voetbal natuurlijk, dertig jaar geleden woonden we ook in een land waar steeds de Europacup 1 werd gewonnen. Gelukkig is de tv net op tijd aangesloten om Barcelona de Champions League te zien veroveren. Goooooooooooooooooool!
