Ik ben dus een heks. En wie met mij verkeert, moet er ook aan geloven.
Niet alleen was het bloedmaan, het was ook de Maan van de Roos, de maan die gaat over offeren en loslaten.
Het onderbewuste
Sinds ik Het Heksenhotel schreef, ben ik een beetje wicca. Dus ik wist al tijden dat de bloedmaan waar iedereen zo hyped over was eraan zat te komen. Voor de wicca’s is de maan van eind juli de maan die het begin van de terugkeer naar de winter markeert. Je kunt een ritueel doen met dingen loslaten. En dat was precies wat J en ik gingen doen.
Eerder die dag had ik al lijstjes gemaakt. Wat wilden we loslaten? Ikzelf nogal veel op dit moment, waaronder het Spaanse huis dat volgende week ineens verkocht gaat worden. Maar ook iets met dochters die uitvliegen.
Toen het moment van de totale verduistering (die alles extra sterk maakte, vooral ook het onderbewuste) daar was, gingen we naar het strandje in het vissersdorpje waar we ook vandaag nog zijn. De hemel was een dik wolkendek maar ik had besloten dat het niet erg was. Die maan was er toch wel, met al haar krachten. J en ik gingen op het koude zand zitten. Ik had een mes meegenomen uit het restaurant om een heksenkring te tekenen, maar ter plekke pakte ik een stuk zeeschuim. ‘Ik zit over de rand van de cirkel, is dat erg?’ vroeg J. Ik maakte de cirkel groter en riep zoals dat hoort de beschermers van de vier winstreken aan. En de Goddess natuurlijk, de Maangodin, die ons ging helpen loslaten.
Goddess
Het leek alsof de cirkel ons onzichtbaar maakte. Er waren heus wel anderen op het strand, maar zelfs de honden renden met een boog om ons heen en niemand keek – hoewel het toch best een raar gezicht moet zijn hoe wij daar zo’n beetje zaten te mediteren met ons gezicht naar de zee. Ik visualiseerde dochters met rugtassen, vanaf de rug gezien, en zette in gedachten nog een keer, maar dan bewust, de handtekening onder het verkoopcontract van het Spaanse huis. Ik bedankte het huis, plengde een paar tranen. Ach, er was nog veel meer. En J deed goed mee – gelukkig maar.
Aan het eind veegden we de cirkel weg, met de klok mee, bedankten de Godin en voelde ons letterlijk lichter. We stonden op, het was donker geworden, en koud.
Een hond rende vrolijk op ons af. ‘Goddess!’ riep haar baasje uit de verte. ‘Goddess, kom hier.’
‘Zegt ze ze nou…?’ vroeg J.
Ja, precies zo gaan die dingen met wicca liefje, wen er maar aan.
