Categorie: Verhalen van de berg

‘Even de regels,’ hoor ik Chaia uitleggen aan haar vriendin die over is uit Nederland. ‘Als je nieuwe mensen ontmoet, kinderen of volwassenen, altijd meteen twee zoenen geven, geen hand.’ (lees verder)

Lees verder

‘Jij bent nogal kinderachtig,’ zei iemand laatst tegen mij. Ik geloof dat hij het als een compliment bedoelde. (lees verder)

Lees verder

Na ruim drie jaar zweet&tranen en een heuse begrafenis, is er een soort wonder gebeurd. (lees verder)

Lees verder

‘Mag ik dan ook in de cloud?’ vroeg ik aan mijn dochter die mijn nieuwe computer voor me programmeerde. Dat leek me zo geruststellend: al je mails en verhalen voor altijd opgeslagen op een of ander magisch wolkje. (lees verder)

Lees verder

Tranen met tuiten om een oude vrouw die haar gestorven zoon een meter voor ons de borst geeft. (lees verder)

Lees verder

Vergeet Parijs.
Ga naar Granada, op een per ongelukke zomerdag in maart. Doe dat gewoon doordeweeks, niet in de vakantie.
Ga de Moorse wijk in, het Albaicin (lees verder).

Lees verder

Ik had twee koffers. Mijn vrolijke gekleurde met mijn hele hebben en houden erin (computer, jurkjes, bloemen voor mijn haar). En een spierwitte waarvan de inhoud een mysterie was (lees verder).

Lees verder

Als Sita de flamenco danst vergeet je dat ze blond is.
Zo begint mijn boek Kom hier Rosa. En morgen danst mijn eigen Chaia de flamenco. (lees verder)

Lees verder

‘En de blauwe dahlia. Daar ben ik altijd en eeuwig naar op zoek.’
‘Bestaat die dan nog niet?’
‘Nee. En hij zal ook nooit bestaan.’ (lees verder)

Lees verder

Mijn hart is een beetje groter geworden. Dat kan ik voelen als ik naar mijn kinderen kijk (lees verder)

Lees verder