Een beetje laat, maar ik zag eindelijk de film waar ik al een jaar doodsbang voor was. Samen met mijn dochter en deels met mijn handen tegen mijn oren (eng! naar!)
(lees verder)
Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven
Waiting to exhale
Elke donderdag. Dan bak ik geen taarten en serveer geen lunches, dan fiets ik zodra de kinderen naar school zijn weg over de grachten, naar het mooiste huis van Amsterdam. Ik open de deur met een gouden sleutel. (lees verder)
Lees verderMeisje/moeder
‘Is dit jurkje niet te kort, ik bedoel, is het niet te…?’ ‘Meisjesachtig?’ maakt de verkoopster mijn zin af. Dat was niet wat ik wilde zeggen.
(lees verder)
Regenboog
Het was denk ik bij het lied Paradise. Dat alles klopte, en we opstegen naar een hogere frequentie. Met zijn tienduizenden.
(lees verder)
De onzichtbaren
Het regent op het IJ en er komt een al net zo grijs slagschip voorbij.
(lees verder)
Ik had in de bruidssuite van die kleine dure flesjes badolie staan om uit te kiezen, maar die werden te vaak allemaal tegelijk meegenomen. Zou ik zelf ook doen, maar werd een beetje duur. (lees verder)
Lees verderDressed for…
‘Doe je schort uit,’ zegt Naomi van de bar als ik vertel dat ik zo met een vriendin op stap ga. Ik sta voor het raam naar haar uit te kijken.
(lees verder)
Make your life spectacular. Zinnetje in een nogal intimiderend youtubefilmpje van Robin Williams, die vandaag de rol speelt van langpootmug.
(lees verder)
Ik ben Simon
k stond zo hard op mijn remmen dat een hele kudde fietsers achter me vloekend op elkaar klapte.
(lees verder)
In juni 2015 verhuisden we van Montefrio naar Amsterdam. En daarna zou alles anders worden.
(lees verder)