Auteur: Anna

Daar staat de geitenbuurvrouw voor de deur. Haar ogen dof, haar kleren groezelig. Ongewassen haren in vette slierten. Wat is er gebeurd met deze meisjesachtige vrouw die altijd giechelde?
‘De electriciteit,’ snikt ze, ‘gigantische naheffing die we niet konden betalen. En toen hebben ze ons van de ene dag op de andere afgesloten, midden in de winter.’
Gelukkig is het niet koud. Maar de waterpomp pompt niet en de wasmachine is ontzield – en dat bij een geitenboer met drie zoons. En dan hebben we het nog niet eens over computers, muziek, koelkast, tv – al die vanzelfsprekende dingen.
Ik krimp in elkaar. Is dit ons voorland?

Lees verder

Ilco droomt over de revolutie (dat lees ik overigens op zijn twitter, het is fascinerend op hoeveel manieren je kunt communiceren als je samen in een huis woont) en ik droom over de Hongerspelen – ook een soort revolutie, maar dan op papier. Want we zijn dus helemaal in de ban: Bloem, Chaia en ik (en met ons nog een paar miljoen anderen schat ik). De Hongerspelen is zo’n ouderwets verslavend epos dat – inderdaad, flaptekst goed gelukt – je leven even helemaal overneemt.
Maar nu is er, midden onder het lezen, een ramp gebeurd en zitten we elkaar verbijsterd aan te kijken, mijn meisjes en ik. Hoe moeten we verder?

Lees verder

Toen ik studeerde hing het boven mijn bureau: een tamelijk lang citaat van Brecht, uit een lied van Lotte Lenya (zie verderop). Op een of andere manier vond ik het erg interessant, dat gesprek tussen die twee Anna’s – en niet alleen omdat ik zelf zo heette. Nog steeds zegt er wel eens een stemmetje in mijn hoofd: ‘Nicht wahr, Anna?’

Lees verder

1. Chocola eten en toch niet dik worden. 
2. Dat ik het durf (mijn nog te schrijven nieuwe boek).
3. En dat ik het kan.
4. Samen met mijn meisjes huiverend De Hongerspelen uitlezen.  
5. Dat de stroom niet uitvalt als het heel hard regent (dat het niet regent). 
6. Een grote vijgenoogst.
7. Vossenjacht: dat het niet onopgemerkt zal blijven.
8. Jurkjes uit Amsterdam.
9. Heel veel nachten onder de sterren. 
10. En de laatste is geheim (je moet nooit al je wensen zomaar ineens verklappen).

Lees verder

Wat is ‘strippen?’ vraagt Dunya in de overvolle trein, vol beige dames op de terugweg van de huishoudbeurs.
‘Nou…’ begin ik, in de veronderstelling dat haar oudere zussen het wel niet zullen weten.
‘Dat je voor een groep mensen langzaam al je kleren uittrekt,’ zegt Bloem meteen, ‘ook je onderbroek’.  
‘En daar ga je dan mee zwaaien.’ Chaia doet het voor. 
Ik zie langzaam een grote grijns over Dunya’s gezicht trekken. ‘Ik zou dat wel eens…’ begint ze. 

Lees verder

Kijk, dit is mijn nieuwe boek! Het ligt nu bij de drukker en ik snap eigenlijk niet waarom het nog ruim twee maanden duurt voordat het de wereld in gaat. Het liefst zou ik nu naar de persen willen rennen en het als warme broodjes overal uitdelen. Lees mij, lees mij!

Lees verder

‘O, komen er zigeuners voor in je nieuwe boek? Wat leuk!’
Bij mijn redacteur Anne-Marie zie ik een dromerige blik in de ogen die ik maar al te goed herken. ‘Ik ben een zigeuner’ riep ik altijd als ik vrij, wild en mooi wilde overkomen. Totdat mijn dochters me de mond snoerden. ‘Maham, zigeuners zijn helemaal niet leuk!’ Daar zat ik dan met mijn tolerante opvoeding – en met de Andalusische realiteit die bepaald een rommeltje maakt van de inburgering van de zigeuner. Neem dit voorbeeld.

Lees verder

Ik zit op de trein te wachten in een of ander plattelandsstationnetje in Brabant. Zonnetje, speeltuin, een dikke baby in een kinderwagen. En overal spelen en fietsen diezelfde kinderen die ik al de hele dag workshops heb gegeven. Wit, slim en lief – zo zou je ze kunnen omschrijven. En ineens vliegt het me aan. Die bruine solide huizen, die kale bomen in de zon, dat keurig opgeruimde station. Dat veilige.

Lees verder

‘Dat hoor je toch steeds vaker: dat er een rendier bovenop een bus zit.’ 
Ik ben in Amsterdam en slaap bij mijn moeder die af en toe stiekem iets wonderlijks zegt. En dat blijft dan vervolgens enorm hangen. Een rendier op een bus – dat lijkt verdacht veel op de ‘kamelen in de sneeuw’ van Anne Mg Schmidt, een prachtige ode aan de kinderfantasie.
En ja, het is een gezocht bruggetje, maar ik ben deze week weer enorm op missie voor diezelfde kinderfantasie.
  

Lees verder

In Egypte wonen veel vrienden van Ilco. Met hen heeft hij Dance4Life georganiseerd en nu is het hoofdkantoor van MasterPeace in Cairo. Ik ben een paar keer mee geweest, De jongens zien er stuk voor stuk uit als jarenvijftig-studenten, met een bril en keurig haar en hoffelijke manieren. De meisjes -met en zonder hoofddoek- zijn echt aardig, zoals de kleine May die ons uitnodigde bij haar familie in een klein dorp waar we zoveel aten dat we nog dagen vol zaten. Afrikaanse gastvrijheid. 
Dit zijn dus van die ‘ facebook jongeren’  die nu de revolutie zouden hebben ontketend. En het klopt, ze zijn erg actief op facebook en snappen niet alleen alles van politiek, maar ook van nieuwe media. 

Een keer had May op haar status geschreven ‘ Waiting to exhale’.  Dat viel me toen op, het klonk zo frivool voor zo’n lief meisje. Of ze soms verliefd was vroeg ik, maar ze haastte zich om het te ontkennen: ze had het gewoon heel druk.  
Maar nu moet ik er vaak aan terugdenken. Nu we de beelden zien van de miljoenendemonstratie, van die enorme schreeuw om vrijheid en van Mubarak die maar niet weggaat en het zo steeds gevaarlijker maakt. 
Nu houden wij allemaal onze adem in. 

Lees verder