Auteur: Anna

Ik gilde dwars door de stille Texelse nacht heen, gelukkig werd niemand van de kinderen ervan wakker.

Lees verder

‘Kijk,’ zei ik, ‘daar is de plek van mijn moe….’
De woorden bevroren in mijn mond.

Lees verder

Op de voorplecht van het schip stond een hond die eruitzag alsof ie zich vermomd had als hond, ik bleef maar omkijken.

Lees verder

We zijn weer een bewogen jaar verder. Wat is er veel gebeurd.

Lees verder

Ik zing een liedje van verdriet, ik zing het al zo lang.

Lees verder

Een kleine veertig jaar geleden kreeg ik mijn eerste eigen kamertje: op de zolder van de Amsterdamse wijk De Pijp.

Lees verder

Mijn moeder was constant aan het opruimen. ‘Ruimen,’ zei ze zelf.

Lees verder

J duikt elke ochtend in de Westerschelde, voordat hij aan het werk gaat. En ik zwem nu al tien dagen met hem mee – ook als de zee wild is en de wind koud.

Lees verder

Lang geleden ontmoette ik op reis een wijze vrouw die een klein hotel runde middenin de natuur. Alles was even zorgzaam en liefdevol en de vrouw ademde zachtheid. Toch had ze een diep verdriet, haar grote liefde (met wie ze dat plekje had opgebouwd) was kort ervoor overleden. Het drama liet me niet los en later stuurde ik haar een brief hoe het kon dat ze toch zo rustig en bijna blij was geweest.
Haar antwoord ben ik nooit vergeten.

Lees verder

When the dog bites
When the bee stings
When you’re feeling sad…

Lees verder