Gisteren precies 50 jaar geleden was er een meisje jarig in groep 6.
In haar klas zat ook een ander meisjes, die was daar net nieuw en vond het allemaal nog enorm spannend.
Pesten
Op haar vorige school was het eten of gegeten worden, dus dat nieuwe meisje – laten we haar A noemen- was een beetje begonnen met dat jarige meisje te pesten. Ze had een zwembad in de tuin, dus ze was verwaand, dat werk. Maar op deze school werkte het pesten een stuk minder goed. Het jarige meisje – laten we haar M noemen, begreep het niet echt, ze was vooral verbaasd. Nou was M net zelf haar beste vriendinnetje kwijt want die was helemaal verhuisd naar het verre Zeeland. Ze had dus een vriendinnengat. En, hoe het veranderde weet niemand, maar het volgende ogenblik waren M en A beste vriendinnen geworden. Ze sliepen elke week bij elkaar, hadden eigen woorden, eigen werelden, ze tekenden en praatten nachtenlang. Ze kenden elkaars ouders, gingen mee met elkaars vakanties, bespraken hun eerste liefdesverdriet. En in de jaren erop zagen ze elkaar groter en groter worden. Ze gingen naar verschillende middelbare scholen en daarna naar andere steden, andere landen zelfs. Ze kregen andere vrienden. Dat maakte allemaal niks meer uit. De band die 50 jaar geleden was gesmeed was als de wortel van een krachtige boom. M en A zagen elkaar volwassen worden, getuigden op elkaars huwelijk, hielden elkaars baby’s vast op de eerste dag dat die geboren waren, ze huilden samen op begrafenissen van elkaars familie, en spraken elkaar nog steeds wekelijks. Ze kenden elkaars allerstomste kanten en zwakheden en hadden allang aan een half woord genoeg. Ze hielpen elkaar waar ze konden, ook met elkaars werk en soms alleen door er te zijn.
En ineens was er een halve eeuw voorbij. Stormen kwamen en gingen, nog steeds was er van alles aan de hand, het waren barre tijden. Maar de zekerheid, misschien wel de enige, in hun beider levens was en bleef die boom, die wortels. Onverwoestbaar.
Happy (belated) birthday Mylou!
