Ben ik de enige met van die wilde dromen?
Ik heb het nu niet over mijn nachtmerries, waarin met enige regelmaat Voldemort-achtige personen opduiken. Maar ook als het niet eng is droom ik soms hele filmscenario’s bij elkaar.
Verdwaald
Gisteren droomde ik nog dat ik verdwaalde. Ik zou met mijn vriendin Jowi naar een concert gaan in Amsterdam maar ik raakte alleen maar verder van huis. Op een gegeven moment stond ik bij een driesprong. Ik nam de eerste afslag en belandde in een soort fuik van allemaal Sinti-huisjes waar ik doorheen moest klauteren. De tweede weg liep naar een prachtig strand waar ik gek genoeg nooit eerder geweest was (want ik dacht in mijn droom dat het ‘mijn Spanje’ was) en ik stak af naar de derde weg die me terug moest brengen naar Amsterdam. Het concert was inmiddels begonnen en ik baalde enorm. Ik dicteerde al voortsnellend een tekstbericht aan Jowi op mijn telefoon over dat zij nu geconfronteerd werd mijn ingewikkeldste zelf: iemand die verdwaalt op onlogische verdwaalplekken, iemand zonder enig richtingsgevoel, een chaoot. Zij appte vriendelijk terug dat ze het niet echt begreep. Ik keek op mijn telefoon en zag dat het bericht half in het Spaans was overgekomen. En voor de andere helft in het Oudgrieks, met het woord ‘Thanatos’ erin, dat betekent dood.
Toen ging de wekker.
Ik was er zo vol van dat ik nog in bed allemaal vriendinnen begon te appen. Wat betekende dit? ‘Bang om verkeerde keuzes te maken,’ zei er een. ‘Wat mag er sterven opdat er iets nieuws geboren mag worden?’ vroeg een ander. Jowi nam haar rol in mijn droom enorm serieus en stuurde me een hele lange mail waarin ze mijn droom op mijn huidige schrijfproces plakte, en ook op haarzelf.
Dus daar ben ik nu over aan het nadenken. Ondertussen is hier een blije foto van Jowi en mij (door Chris van Houts) tijdens een schrijversdag van de Schrijverscentrale vorige week. Helemaal niet verdwaald en springlevend.
