Ik liep een beetje met mijn ziel onder mijn arm. En er gingen mij dingen aan het hart. Dus toen had ik ineens op die knop gedrukt.
En daarmee was ik voorzitter van een stembureau.
Stoer
Ik zag namelijk dat een verpleegtehuis dat een beetje leek op dat waar mijn moeder zo lang zat, een week voor de verkiezingen nog zonder voorzitter zat. Kennelijk was dat geen coole stemlocatie. Terwijl ik meteen voor me zag hoe ik daar manmoedig stemmende ouderen zou begeleiden en ik het me op een kinderlijke manier ook stoer vond om daar de verkiezingstent te runnen.
Het is wel een ding. Komende woensdag moet de wekker op half 5 en moet ik door de stad crossen met een autootje om alle spullen op de goede plek te krijgen. En dan laat op de avond weer, dan met een proces verbaal.
En ook moest ik nog even allemaal cursussen volgen. Zat ik daar in een zaaltje met telleiders en voorzitters, er ging een wereld voor mij open. Er zijn dus mensen die dit werk al tientallen jaren doen, die hebben helemaal hun eigen stembureau geclaimd, hun eigen routines. Ondertussen tolt mijn hoofd van de verschillen tussen stempassen en en kiespassen en allerlei soorten machtigingen. Om maar niet te spreken van de systematiek om die enorme kieslijsten te tellen (ze zijn zo enorm, vorig jaar zaten er 1000 in een doos, dit jaar 300 in diezelfde doos). En soms wordt het dan dus kennelijk idioot laat, wat mijn werkdag op 18 uur brengt of zoiets.
Vrijwilligers zijn helden. Dat zag ik wel weer. Ik ga heel veel pepernoten kopen en mandarijntjes en, als voorzitter, heel goed voor ze zorgen.
