Soms denk ik wel eens aan de buren, de muren zijn hier dun.
Ik kan de buurjongen horen pianospelen, mijn Tourette-buurman aan de andere kant horen vloeken, iets verderop is een onlangs een baby geboren.
Genadeloos
Zelf ben ik meestal stil aan het leven, maar op dinsdagavond lijkt het hier soms wel een kroeg. Dan komen alle kinderen, als kwetterende vogeltjes even terug op het honk. Sommigen wonen inmiddels in het buitenland, al dan niet tijdelijk, sommigen zijn vrienden sinds de kleuterschool, anderen kennen elkaar alleen zijdelings (want via een andere dochter), met een groep van dertig is het altijd weer interessant wat voor combinatie er ontstaat. De enige constante ben ikzelf.
En de theevraag, die is ook redelijk constant. Deze keer gaat het over schaamte. Kleuterschaamte: ‘Ik nam een hap van mijn vader.’ Erbijhoorschaamte: ‘De grootste sukkel van de klas stuurde me een liefdesbrief, ik heb hem aan iedereen laten lezen.’ Schaamte om dingen die gepikt werden, grenzen die werden overschreden. ‘Ik gooide expres keihard een tennisbal in haar oog.’ En: ‘Na mijn eerste ervaring met spacecake bleef ik het hele familieweekend rondlopen met mijn tong scheef uit mijn mond.’ Of stomdronken schaamte. ‘Ik ging bij een willekeurige jongen in bed liggen slapen, aan zijn voeteneind en zonder bh.’
Genadeloos eerlijk zijn ze, maar ook: ‘Hoe fijn dat we er nu om kunnen lachen.’ Inderdaad, er wordt vandaag lang en hard gelachen aan mijn tafel.
Het echoot nog lang na als ze weg zijn en de poezen zich ietwat verbaasd wentelen in de plotselinge stilte. In mijn keuken een afwasontploffing, daar ben ik nog wel even mee bezig. Con amore.
