Ergens diep in de jungle van Zuid Amerika staat mijn dochter elke dag om half zes ’s ochtends met haar laarzen in de blubber.
Maar dat is maar één van de vele films in mijn hoofd.
Joods nieuwjaar
Terwijl die dochter dus belangrijk ecologisch onderzoek doet, loopt haar zus intussen in 1 uur en 39 minuten dwars door de IJtunnel naar Zaandam; waar ik, gewapend met bloemen en lopende camera, haar mis bij de finish – zo snel is ze. Ondertussen stuurt kind nummer drie een selfie met haar artistieke team vanaf het filmfestival in San Sebastian. En danst mijn echtgenoot zich in het zweet bij de Blues Brothers op de laatste dag van weer een ander festival, het zijne. Zonder mij.
Ikzelf ben me eigenlijk vooral aan het verplaatsen. Van Vlissingen naar Zaandam naar Vlissingen en weer naar Amsterdam. Grappigste moment tussendoor: samen met de echtgenoot in de mossel van Bruinisse. Daar was ik ook nog. En in Zierikzee en Goes (de NS houdt echt van me). Voor ik het kan bevatten is het alweer voorbij. Sta ik weer voor een roedel kinderen te koken in Amsterdam Oud Zuid.
En dan is het ook nog joods nieuwjaar. Er was kennelijk iets met een trans voorganger in de Uilenburgersjoel. Daar had ik best bij willen zijn maar het gebeurde tegelijk met die duizend andere stukjes leven. In ieder geval: shana tova allemaal. Zoals de oma van Jona in mijn boek zegt: ‘Dat het zoet mag zijn.’
Als ik thuis ben kruipen de katten heel dicht tegen me aan, alsof ook zij een soort anker nodig hebben.
