Om te dansen moet je niet al te stevig in je schoenen staan. (citaat van Loesje).
Dansen van pure blijdschap (ook om niet te hoeven praten) – het gaat goed met het dansen dit najaar. Op het filmfestival, op het kinderboekenbal En ik danste in Eye, bij de opening van de tentoonstelling van Tilda Swinton.
Hotseklotsend
Er stond daar een bizar lange rij voor de deur, het wemelde van de influencers. Niet dat die films van Tilda hadden gezien, schat ik zo in, maar Tilda is natuurlijk een soort genderfluïde icoon. ‘Ga in de buurt van de piano staan,’ fluisterde een van de Eye-programmeurs ons toe. En toen gebeurde er iets ongelooflijks. Want wie trad daar op bij wijze van verrassing? De enige echte Nick Cave. Ik greep J vast, tranen in mijn ogen toen Nick Into my arms zong. Zo dichtbij!
Voor mij zwaaiden de influencers woest met hun iPhone 18, zelfs die voelden dat er iets bijzonders gebeurde. Eentje wendde zich tot mij (lippen, foundation, Chanel) en vroeg: ‘Heeft deze man de muziek bij Tilda’s werk gemaakt?’ Daar moest ik even over nadenken.
Toen was het alweer voorbij en was er een heksachtige deejay die ongetwijfeld heel hip was en meegenomen door Tilda. Maar J en ik belandden uiteindelijk in het café verderop waar mijn 22-jarige dochter werkte en waar een feestje was met alleen maar Prince-muziek. Ik was nog helemaal high on Nick en begon meteen weer te dansen. Mijn dochter bracht ons cocktails en J vroeg of ze het niet gênant vond om haar moeder zo los te zien gaan. ‘Welnee,’ zei het heerlijke kind, ‘daar ben ik allang overheen.’
En J greep mijn hand en draaide me in de rondte. Niet heel ritmisch hotseklotsend en helemaal goed.
