We zijn weer een bewogen jaar verder. Wat is er veel gebeurd.
Het was het jaar waarin ze volwassen werd. Met grotemensengebeurtenissen: liefdesverdriet, een serieus ongeluk, en voor het eerst helemaal op jezelf wonen.
Vrolijk
Dat ze sterk was en onafhankelijk wisten we; dat was ze al als jongste, vrijgevochten kind in Afrika. Ook toen was ze intuïtief, maar het viel niet echt op. Ze was drie toen we een auto-ongeluk kregen. ‘Ik wist het,’ zei ze rustig na afloop, toen ze op wonderbaarlijke wijze door het raam was gekatapulteerd in plaats van onder de auto te belanden. Had ze dat raam vlak daarvoor nou zelf opengedaan?
En lief was ze ook altijd wel, al liep ze er niet mee te koop.
Maar ik geloof dat ze pas het afgelopen jaar haar eigen zachtheid is gaan inzetten als kracht. Dat is tenminste mijn verklaring waarom ze zo’n prettig persoon is om om je heen te hebben. Natuurlijk, ze is nog jong en ze heeft zo haar levenslessen net als iedereen. Maar ze is vooral zo liefdevol, warm. En dat dan op zo’n vrolijke, lichte manier, ik zou zo vriendinnen met haar worden.
Maar dat doe ik natuurlijk niet, ik ben haar moeder, een ander soort relatie. Wel kan ik me soms – en dat is nieuw – door haar even echt gedragen voelen. Daarom is deze foto van mijn huwelijk mij zo dierbaar, daar is dat vastgelegd. Haar arm stevig om mijn schouders, op een gevoelig moment. Opgetild.
Dat zal ik bij haar ook blijven doen, met alle liefde die ik in mij heb, da’s een makkie.
Mijn sprankelende jongste dochter. 22 jaar vandaag.
Foto Gözde Otman
