Het is nog een beetje wennen. Waren we net gewend om elkaar te begroeten met ‘Ha verloofde!’, nu beginnen we onze dagelijkse telefoongesprekjes aan het eind van de dag met een soort gestotter.
‘Dag… eh… vrouw.’
‘Wifey misschien beter. Of nee, zeker niet. Hallo husband. Dag echtgenoot van me, dag man…’
We moeten de woorden nog eigen maken.
Horrorverhaal
We werden dus getrouwd (een week geleden alweer) door mijn hartsvriendin Mylou. We hadden haar helemaal carte blanche gegeven, maar het moest vooral niet te obligaat. Ik wilde ook geen receptie, geen rijen felicitaties, dat kan ik niet aan.
Dus toen hadden Mylou en ceremoniemeester Nancy iets prachtigs verzonnen. De fluisterwensen. Na de handtekening, de ringen, de handvasting maakten de aanwezige een haag waar wij, het bruidspaar, met gesloten ogen langzaam doorheen moesten lopen. En iedereen fluisterde ons een wens in de oren, de ene (willekeurige) kant bij J en de andere kant bij mij. Dat was vrij ongelooflijk. Ik herkende letterlijk geen enkele stem. Wat er gebeurt is dat er een enorme fluistergolf van zachte wensen over je heen komt, je vangt fragmenten op als ‘alle geluk…. jullie zijn prachtig… blijf altijd zo… geniet…’ Dat is zo toverachtig prachtig, ik wens het iedereen toe.
Ik ben natuurlijk non-stop aan het napraten met vriendinnen – en Mylou en ik gingen even het pad op van het horrorverhaal: wat als de bruid in zo’n rij loopt en een van die fluisteringen is: ‘Ik ga je pakken, bitch’ – op het moment dat je verward je ogen opendoet, weet je al niet meer wie het was. Ik wil dat verhaal wel schrijven. Gelukkig was bij ons de slechte fee weggebleven.
Op deze foto zie ik dat mijn vader mij iets influistert, zelfs zijn stem herkende ik niet. Mijn moeder en J’s beider ouders stonden pontificaal middels hun foto’s bij de ceremonie en het mooie was: tijdens dat fluisteren hoorde ik ook hun stemmen echoën.
Foto Gözde Otman
