Destructie en hoop

Niet alleen mijn lichaam deed aan topsport dit weekend, mijn brein ook.

Goed, het is dus gelukt. De Nacht van de Vluchteling. 20 kilometer gelopen met de dochter, een kleine 2000 euro opgehaald.

Amelisweerd

Het was een mooie, innige tocht met mijn meisje door het groen en rondom Utrecht. We liepen langs slootjes en velden vol wilde bloemen, maar ook door de stad en langs haar universiteit waar ik nog nooit was geweest.
Urenlang praatten we, dat was best al een tijdje geleden. Over werk, leven, liefde. En ondertussen aten we onze proteïnebars en kwamen af en toe medewandelaars tegen, dat voelde heel verbonden. Voorbijgangers klapten, een vrouw deelde blikjes cola uit. Er was ook een hippie stopplek in Amelisweerd met lieve jongens op gitaren en ijsjes van de bioboer.
Precies zoals ik al dacht waren de laatste 5 kilometer heel pittig, mijn dijbenen brandden en mijn voet deed ook pijn, iets met een beknelde zenuw. Ik strompelde de finish over en daar was goddank J om me met een autootje naar huis te rijden.
Maar de dag erna liepen we alweer in het rood door Den Haag. Hier heerste dan weer de kracht van de massa, power to the people. Al die moedige mensen, ook hier, dwars door de woede heen. Niet in onze naam!
Maar de tocht was ook lang en in een tergend tempo, weer begon mijn voet pijn te doen. Terug in Amsterdam gingen we bijkomen in de bioscoop van J, waar deze keer Ocean draaide van David Attenborough. Hypnotiserend mooi maar ook met vet schokkende beelden van de destructie van de zeebodem door trawlers. ‘Maar het tij is nog te keren,’ beloofde de 99-jarige meesterverteller ons met die warme, veilige stem, hij zei ook hoe.

Tegen die tijd voelde ook mijn geest uitgewrongen alsof ik heel lang zou moeten huilen over zoveel destructie en toch ook hoop.