Ineens gaat het snel allemaal. Over twee weken ben ik getrouwd. Twee weken!
Er zijn nu steeds afspraken. Met de deejay. Met de notaris. Gelukkig vond ik al bijna een jaar geleden per ongeluk mijn trouwjurk op de Noordermarkt, maar J is nog steeds op zoek. Hij heeft nu inmiddels geloof ik vier pakken besteld, voor de zekerheid.
Rechtbank
Er staat een afspraak in mijn agenda met een brow bar (als dat maar goed gaat), er is een kappermeisje in de startblokken voor ter plekke, net als een ‘losse’ fotografe; met de jongste dochter ga ik de dag ervoor manicure en pedicure doen. De RSVP’s zijn geteld, de definitieve aantallen voor de catering doorgegeven. Ik heb schoenen, sieraden, lingerie, de trouwringen worden gegraveerd, de ceremoniemeester is spot on, mis ik nog iets?
Extra bijzonder was het om met hartsvriendin Mylou naar de rechtbank te gaan, om haar te beëdigen als tijdelijk trouwambtenaar. De rechter maakte er een heel gebeuren van. Er waren er meer -mensen die hun dochter, hun zus, hun vrienden gingen trouwen – er waren trotse ouders en andere aanstaande bruidsparen aanwezig. ‘Dat verklaar en beloof ik,’ zei Mylou en daarna aten we taart.
Je zou zeggen geen vuiltje aan de lucht. ‘Ben je al zenuwachtig?’ vroeg iemand. Nee, zei ik. Maar ja. Opgewonden, onrustig, zoals een kind dat op de ochtend van diens langverwachte verjaardag eigenlijk al in de overdrive staat. Dus dat wordt de uitdaging: doorademen.
Daarom kwam het eigenlijk heel goed uit dat Mireille en haar man ons al een tijd geleden hadden uitgenodigd om een dagje (twee nachten) naar hen toe te komen op Schiermonnikoog. Vijf uur reizen, werken onderweg, maar daarna een liefdevolle oase, in het oog van de storm.
