MeToo, acht jaar later. De strijd is nog niet gestreden.
Ik zag de documentaire van Sunny Bergman, Blauwe ballen. Daar had ik geen zin maar ik keek toch. En ik zag weer van alles dat me aan het denken zette.
Koningsdagverkrachting
En zoals iedereen hoorde ik over de Koningsdagverkrachting. Ik maakte er een verhaal van in mijn hoofd, dat gebeurt automatisch. Een verhaal met studenten en veel te veel drank. Ik hoopte zo dat als ik daar langs was gelopen op dat moment, dat ik de scherpte en tegenwoordigheid van geest had gehad van die paar vrouwen die uiteindelijk de verkrachter weg schopten en 112 belden.
Het een-na-schokkendst van die documentaire vond ik dat zelfs de zedenrechercheurs en de (vrouwelijke) rechters consent niet automatisch als leidraad namen. Er was nog steeds een hoog ‘maar je bent toch zelf met die man mee gegaan’ gehalte. Of: ‘Kon die man echt wel weten dat je het niet wilde?’ Dus daarom heb ik besloten toch maar weer een MeTootje te delen.
Mijn hart gaat uit naar de piepjonge Anna achterin de auto met een Italiaan naast zich. Voorin zijn vriend bezig met mijn vriendin, ik kon geen kant op (het was een auto zonder achterdeuren). Deed ik FREEZE? Nee, verdrietiger nog, ik deed PLEASE: vooral maar niet moeilijk doen, dan is het snel over.
Of gewoon in een huis. Die jongen die binnenwam toen ik op zijn babyzusje (tweede leg van de vader) aan het passen was. Als die ouders toch niet veel later thuisgekomen waren… Of die keer dat ik wakker werd in mijn tent en niet wist hoe ik daar was beland of wie de helft van mijn kleren had uitgetrokken.
Het allerschokkendst van die docu vond ik die schoolklas vol geprivilegieerde kinderen die een lesje grensoverschrijding kregen Jong als ze waren, wisten die gastjes toch al met grote stelligheid dingen te melden als ‘Wanneer een meisje zich sexy kleedt, dan vraagt ze erom’. Ik weet dat dit geen uitzondering is, ik kom zelf vaak genoeg op scholen. Maar verdomme ouders, voed je zonen nou eens op!!!
