Samen

Tien jaar geleden. In het blog schreef ik: ‘Je wereld is een toverbal. Je slaapt dan weer in de daktent, dan weer op een matrasje op de grond. Je drinkt het liefst rode limonade en je eet, net als de Afrikanen, bij voorkeur met je handen.’ Op de foto zie je haar onverschrokken de wijde wereld in fietsen.

Vier jaar geleden: ‘Dat je gewoon in je onderbroek op je fiets de campo in stuitert naar een van je vele hutten waar je van alles heen hebt gesleept zoals servies, dekens, koekjes en boeken.’
Wat een contrast met het leven als stadsmeisje.

Stadsmeisje

In het huis aan de Haarlemmerstraat zijn we vaak met zijn tweetjes. We staan samen op en hebben minigesprekjes terwijl ik haar sinaasappeltje pers .Zij trekt haar onesie aan, ik mijn fancy ochtendjasje. Ik was haar haren onder de kraan als ze geen zin heeft om te douchen.  De ene keer staat haar playlist op, dan weer de mijne. Zij ligt urenlang met haar telefoon op de bank, ik zit – iets gekleder en actiever maar het idee is hetzelfde- met mijn computer aan de tafel. Ik kan zelfs aan mijn nieuwe boek schrijven met haar naast me, iets wat ik nog nooit met iemand heb gekund.
De streepjes op de muur getuigen van een groeispurt op heel veel manieren, die ik voor mijn ogen zie gebeuren. Soms plet ze me in een omhelzing (‘sorry mam, ik heb een aanval van liefde’), dan weer trekt ze zich urenlang terug op haar kamer met de deur dicht.

Van toverbal naar de grote stad, natuurlijk is ze hier gekooid. Ik troost me met de gedachte dat ze niet meer onder mijn radar vliegt, dat ik haar nu bewuster en intenser meemaak.
Zulke dingen denk ik als ik ons ’s avonds aan de grote tafel zie eten, samen, met een kaarsje erbij.