Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Kip

Zo. Nu mag ze wel weer thuiskomen.

Het missen van een kind dat op wereldreis is heeft iets buitengewoon egoïstisch.

Death Road

Wat wil je nou liever als ouder dan dat ze het geweldig hebben? Maanden achtereen reizen, door jungle, zoutvlaktes en woestijnen of door de urban jungle van de grote stad. Dat er berichtjes komen die als belangrijkste probleem hebben hoe lang je kunt overleven op gefrituurde bananen, die verhalen over met je eigengebouwde vlot het oerwoud uit varen of filmpjes (godzijdank na afloop) van hoe ze met een groep stoere kids samen op mountainbikes omlaag suizen langs een weg die niet voor niks de Death Road wordt genoemd. Foto’s krijgen we ook, ze ademen allemaal vrijheid. Hoe deden mijn eigen ouders dat vroeger toen er nog geen whatsapp bestond en wij ook maandenlang weg waren? Pas nu heb ik medelijden met ze.


Dus dat ik haar mis. Bij vlagen godsgruwelijk handenwringend mis. Dat is haar probleem niet. Het is niet eens een probleem, het is een zoet soort missen.
Maar dan komt er dus een ander soort foto tussendoor. Iets met een stapelbed en hoe ze daar op een manier die ik zo goed ken in haar dagboek ligt te schrijven. Dan lijkt ze weer zo jong, dan is ze gewoon mijn kuikentje en ik de dikke moederkip met haar vleugels wijd… en leeg aan een kant.

4 reacties op “Kip”

Het reisvirus heeft ze in elk geval niet van vreemden en als ouder is dat stiekem toch ook wel een stuk leuker dan een all inclusive bestemming?

Ook mijn dochter is op wereldreis, ik had het geluk dat ik net 2 1/2 week met haar opgetrokken hebt, in combinatie met een bezoek aan mijn vriendin die in Kundabung (Australië) woont.
Wat hebben we het fijn gehad samen en nu nog de rest van haar reis tot November!
Ik mis haar elke dag, maar het is zo goed voor hun zelfstandigheid.

Laat een antwoord achter aan Ada Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *