Gewoon een vrijdagavond met je dochters. The voice. Lachgas.

‘Mamaaaaa! Er lopen allemaal escorts door de tuin.’

We verhuren dus die prachtige bruidssuite. Laatst nog aan een schrijver. ‘Er zijn hier al zoveel goede dingen gebeurd,’  kwezelde ik. ‘Dat kan je voelen, al die positieve energie.’ Later vertelde de schrijver dat het waar was: dat het slapen in de suite hem gered had van een sluimerende depressie. Echt waar!
Dus draai ik ook mijn hand niet om voor een spoedboeking: ‘Over een half uur komen er twee Russen.’

Hier is de escort

Het bed ligt er prachtig bij als de Russen aankomen met de taxi: twee best jonge jongens waarvan de ene mij in een soort continue omhelzing neemt. ‘Ik was maar even met jullie meegelopen,’  zegt de oudste dochter later. ‘Hij zat zo verschrikkelijk aan je.’
De Russen hebben me gezegd dat ze vijf uur blijven. ‘Of een nacht.’ Ik raad ze de nacht aan. ‘Nu jullie toch op de mooiste plek van Amsterdam zijn beland.’
Daar zal ik nog spijt van krijgen.
Ik zit knus met een paar dochters The Voice te kijken, als we de muziek horen. Hele rare muziek. Ik ga even luisteren aan de deur van de suite en word pardoes gestopt door een wolk van wietwalmen. Aha.
Ik ga weer terug naar The Voice.
Middelste dochter gaat zich in haar huisje met een vriendin opmaken voor het uitgaan. En komt even later in volle vaart terug. ‘Mam! Er was een man met een auto, hij zei: ‘Hier is de escort.’ En nu lopen er allemaal hoeren door de tuin. En ook een hond.’

Knuffelrus

Ik verander meteen in superwoman. Wat ik net nog niet durfde: woest gooi ik de deuren van de suite open.
Wat meteen opvalt, is het bed. Ik ken het van films. Pulp Fiction. The wolf of Wall Street. Zo’n drugsbed bezaaid met zilverkleurige dingetjes, papiertjes, lepels, ampullen. Diverse modellen waterpijpen eromheen. Ons mooie bruidsbed, ik kan wel janken.. ‘Geen drugs,’  schreeuw ik. ‘Geen gasten op de kamer. Geen hoeren.’  De knuffelrus komt om me heen hangen en fluistert in mijn oor: ‘Ik geef je vijfhonderd euro borg. Niks aan de hand, helemaal niks.’
‘Pak je koffers,’  zeg ik alleen maar. ‘Nu.’
Wat ze niet doen. De bruidssuite wordt donker en stil, dat wel. En ik besluit op Ilco te wachten. Als die thuiskomt in het holst van de nacht, gaat hij meteen naar de Russen. ‘Ze zijn best aardig,’  komt hij vrolijk terug. ‘Ze willen morgen ontbijt om negen uur. Het zijn lachgas-dealers. Hij zei nog: Your wife was really yupset we were not a married couple.’
Als de middelste dochter nog veel later thuiskomt rapporteert ze: ‘Een Rus voor mijn raam, vrolijk zwaaiend, met een hoer op zijn nek.’
Vroeg in de ochtend piept op mijn telefoon een spoedbericht: ‘Zorg dat de suite snel schoon is. Spoedboeking. Twee francaises.’