Ik ben zo dichterlijk

‘Als ik doodga, moeten jullie dit alles aan mijn beste vriendin geven. En die moet het dan verbranden.’
Mijn dochter grijnst vilein. ‘Mooi niet. Dan gaan we het allemaal lezen.’

Mijn eigen dagboeken van vroeger lezen, dat is vrij afschuwelijk. Zwetend en blozend ploeter ik me er doorheen. Wat een chicklit ellende allemaal. En wat schrijf ik het dramatisch op zonder enige relativering. Of hoort dat nou gewoon bij die leeftijd?

Pathetisch

Ik heb de dagboeken niet zo lang geleden ook al eens helemaal doorgelezen, voor Kom hier Rosa. In dat boek zijn stiekem best veel authentieke dagboekfragmenten terechtgekomen. Laatst zei de uitgever nog dat juist die stukjes zo mooi waren. Dat was wel even slikken, hoewel: ik heb natuurlijk eerst enorm strenge zelfcensuur gepleegd.
Nu zoek ik, voor een nieuw (nog heel vaag) boekidee, iets anders, maar de actie is dezelfde: ik worstel me door mijn eigen pathetische pubergeschrijf heen. Doodmoe word ik ervan. Was ik nou echt met niks anders bezig dan met jongens? Bob, Simon, J., A., W…. Het lijkt wel zo’n ouderwetse draaimolen en dat ik zenuwachtig van paard naar paard spring omdat ik steeds niet weet waar de leukste plek is. En dat gezeur over uiterlijk ook de hele tijd. Kleren en neuzen en borsten, zo oninteressant. Ik wil nooit meer een puber zijn, nooit meer!

Heel af en toe blijf ik haken. Dan raakt wat ik lees aan een kern, iets wat ik anders zomaar vergeten zou zijn. Mooie dromen (wat droomde ik toen lekker veel), of bespiegelingen als ‘Waarom duurt verdriet zo lang?’
Of deze verzuchting, op dertienjarige leeftijd: ‘Ik ben zo dichterlijk, ik moet later maar schrijver worden.’