Anna van Praag

Ik was een boek aan het redigeren, het ging fantastisch. En toen drukte ik op de verkeerde knop.

Het regende, de bomen kaal, en er was een lockdown, dat was grauw op grauw in de saaie straat. Hier ging ik dus écht niet wonen.

Dat wij met z’n allen veel te veel credits pakken voor onze successen. Ik las laatst hoe groot de geluksfactor eigenlijk is. Ook: geluk over waar je geboren bent, wat je meekrijgt, wat je gegund wordt.

‘Het is hier net de Hongerspelen,’ zegt de dochter somber, ‘elke avond tussen zeven en half acht komen de testuitslagen binnen. Dan verdwijnen er zwijgend weer een paar naar hun kamer.’

En toen was er ineens die zeikrecensie.

Toen ik zestien was richtte ik een vrouwenoverleg op. We bespraken feministische teksten en kwesties in een of ander links tehuis dat altijd naar groentesoep rook.

Liegen. Stelen. Schelden. Mag allemaal in mijn universum. Zelfs op de VVD stemmen.

‘Kan je misschien een stapel boeken op je hoofd laten balanceren?’

‘Dat je elke dag of in ieder geval elke week iets doet wat je nog nooit hebt gedaan,’ zeg ik tegen de saxofonist terwijl ik hem bijna op de tram laat knallen.

‘Als ik in het voorbijgaan even stiekem in jullie knijp, dan is dat om te checken of jullie echt zijn en niet achter een scherm zitten.’