There is no way back

‘Koester dat je puberzoon nog thuis bij jou wil zijn met oud en nieuw,’ schrijf ik aan een vriendin. 

Ik zit nog steeds de eindredactie van mijn boek te doen – hoezo kerstvakantie – en door de muur heen hoor ik dat de buren Lord of the Rings aan het kijken zijn. ‘Ik koester alle keren dat we samen LOTR-marathons hielden,’ app ik aan de dochter. Ze reageert met ‘Ahww’ en een hartjesgezicht. 

Dapper en alles

Koesteren wat was, is net als goede wijn: het wordt alleen maar beter. ‘Gouden herinneringen,’ noemde mijn moeder dat. En nee, dat is niet droevig – als je tenminste goed in je vel zit.
En dat heeft te maken met het koesteren van het nu. Vandaag koester ik deze jaarwisseling, dit moment in de tijd. Even zet ik alles stil: werk, wonen, kinderen, vrienden, ik klop niks af, vind nergens iets van, maar kijk alleen: nu gaat het zo met ons, nu staan we hier, dapper en alles.
En laat ik ook de toekomst koesteren, het jaar dat voor me ligt. Ik stuur het boek voor de laatste keer naar de redactrice, ga maar Jona! Ik zie je terug in februari.
Op het Museumplein tellen ze futuristisch af. Een ingeblikte vrouwenstem leidt ons naar twaalf uur. ‘You are almost there, there is no way back.’ Laserstralen, stiekem vuurwerk overal, er wordt gedanst en gezoend.

Hallo fonkelnieuw 2023, ben je daar? Kom maar binnen, hoor.