Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Zeeuws licht

Duizelingwekkend moe.

Letterlijk. Ik ben totaal uit balans. Af en toe draait de kamer in volle vaart om me heen, kan ik alleen maar in een hoekje wegkruipen. 

Vertroeteld

Ik ben dus zo’n type dat altijd doorgaat maar deze week (want volgende week alweer aan het werk) probeer ik op de rem te trappen. Daardoor is het juist niet echt vakantie, want ik ben al moe van naar de Hema lopen om linnengoed te kopen. ‘Ik moet vertroeteld worden,’ heb ik tegen J gezegd, maar als puntje bij paaltje komt wil ik dat helemaal niet. Laat mij maar een beetje scharrelen in mijn eentje, juist wel koken in het leuke keukentje, juist wel door het straatje lopen (‘klein Amsterdam’, wordt het genoemd), hoe draaierig ook. Ik blijk helemaal niet makkelijk te vertroetelen te zijn.
En J is ook moe en druk met het festival, dus vakantie is het niet echt.
Maar het huisje is een oase. We hebben het nu min of meer ingericht en het is zo ongelooflijk fijn dat ik er eigenlijk niet meer weg wil. ‘Is het écht ook mijn huisje?’ vraag ik nog maar eens aan J, want hij heeft het gekocht natuurlijk. Maar ja, het is echt ook mijn huisje. Met de blauwe bank van mijn moeder en de tafel van mijn oom. En met fantastisch goede aardstralen. Ik voel hoe dit huisje ons opvangt: kom maar, stil maar, rust maar. 

Om de hoek de zee en het Zeeuwse licht. Dat oogverblindende genadeloze Zeeuwse licht. En de lucht en de wolken en het windorgel waar mijn moeder zo van hield. Een maand geleden alweer, voor mijn hele leven op zijn kop kwam te staan. 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *