Je kunt op zoveel manieren doodgaan.
Mijn moeder heeft het precies gedaan zoals ze altijd wilde: omringd door haar dierbaren. Dat kunnen we niet zeggen over mijn liefste oom.
Eenzaam
De dood van Wouter schokte ons allemaal, niemand had afscheid van hem genomen, weet ik inmiddels. Sterker nog: heel veel mensen waaronder ikzelf hadden juist door Corona even afstand genomen, waardoor hij uiteindelijk eenzaam is gestorven.
Daar droom ik van, deze dagen. Niet van mijn moeder, zij zweeft overdag overal om me heen. Maar de nachten zijn voor Wouter. Feesten voor hem, etentjes met zijn vrienden die ik nu pas leer kennen, wandelingen met hem, dingen die ik nog wilde zeggen of doen…
Wouter was dus kunstenaar. Ik organiseer theemiddagen in zijn huisje, waar van verschillende kanten vrienden komen aanwaaien. We praten en vertellen over Wouter, bijna niemand kent elkaar en toch zijn we met meer dan je zou denken. Sommigen van ons zijn intens verdrietig, sommigen kennen hem al vijftig jaar.
Iedereen die wil mag beelden meenemen. Ik heb een app-groepje gemaakt om met elkaar te delen waar de kunst dan terechtkomt. Elke keer als ik zo’n vertrouwd beeld weer zie op een nieuwe plek, meestal liefdevol op een sokkel of mooi in het licht, is dat een beetje lijm op de barst in mijn hart.
Je bent niet helemaal dood en weg, lieve oom, echt niet. Zie je wel?
